Forum Bioderko Psychologia w chorobie - Problem z akceptacjÄ np.blizny laura - Czw 08 Sty, 2015 Temat postu: Problem z akceptacjÄ np.blizny Witam. Dopiszę się do tematu, bo podobny "problem" mnie męczy juĹź od ...nastu lat. Powiecie pewnie, Ĺźe jestem pusta, próşna, itp. Wiem, Ĺźe sÄ gorsze problemy od blizny, ale ja nie potrafię się z tym pogodzić. Nie pomaga akceptacja partnera, po prostu wstydzę się tego miejsca sama przed sobÄ . PlaĹźa, basen juĹź i tak dawno wykluczyłam to z aktywności, choć tu wiem, Ĺźe sÄ stroje, chusty itp by to ukryć... Choć w moim przypadku widać nawet jak przez nieuwagę zbyt mi się nogawka od szortĂłw podwinie... Nie jest to "jednorazowa", prosta blizna... Krojono mnie w tym miejscu pięć razy. Dwa razy we wczesnym dzieciństwie, wtedy teĹź wdało mi się zakaĹźenie, gronkowiec... Po tamtym na udzie mam gĂłry i doliny. Sama powierzchnia skĂłry na bliĹşnie i w koło nie jest normalna. Sama szrama ma prawie 40 cm, bo prawie za kaĹźdym razem cieli mnie od niemal gĂłrnej części miednicy do połowy uda. KrĂłtsze cięcie zastosowali dopiero ostatnim razem wstawiajÄ c mi endo. PrzeglÄ dałam sporo akrtykułów, zdjęć, ofert odnośnie usuwania blizn (laser itp) ale efekt mnie nie zadowala. Wstydzę się tego bardziej niĹź miejsc intymnych... Wiem, Ĺźe mÄ Ĺź to akceptuje, ale ja nie umiem się przemĂłc.... Do łóżka wiecznie w spĂłdniczce, czy sÄ jakieś nie wiem, ciuchy, sposoby by ukryć to ? Na twarzy moĹźna sobie tonę pudru nałoĹźyć, ale na nodze to i tak i tak się moment wytrze - po drugie nierĂłwności nie zakryje... Noszenie bielizny typu pantalony teĹź nie wchodzi w grę... Nie potrafię czerpać nawet satysfakcji z bycia z mężem bo cały czas w głowie mi siedzi - byle mi się nic nie odsłoniło, byle mnie tam nie dotknÄ Ĺ‚... Mam juĹź tego dość Brzydzę się tej nogi, wstydzę. Po ciÄ Ĺźy dodatkowo pojawiły się pajÄ czki, popękane naczynka, Ĺźe juĹź w ogĂłle wyglÄ da to strasznie... MÄ Ĺź uwielbia jak zakładam np pończochy itp. Ale co z tego, jak to jeszcze dogłębniej podkreśla szramę na udzie... Nie Ĺźyjemy w średniowieczu gdzie do łóżka chodziło się ubranym jak worek kartofli i po ciemku.. Zastanawiam się nad tatuaĹźem, ale to rozwiÄ zanie na 15-20 lat, a potem i tak nowe endo, tattoo do usunięcia, bo znĂłw będę tam krojona... Jakie sÄ sposoby by to ukryć, nie będÄ c ubranÄ jak cnotka, przecieĹź zaklejanie sobie codzień tego miejsca plastrem i udawanie, Ĺźe to skaleczenie to teĹź bezsens... Do pomysłu z tatuaĹźem zainspirowało mnie to http://tatuaze.us/upload/foto/0/13814026140_0.jpg - ale jak to by wyglÄ dało po kolejnej operacji za parę lat... Podobny motyw widziałabym na swoim biodrze, ale co dalej laura_m - Czw 08 Sty, 2015 Witam Nie będÄ c ubranÄ , nie da się nic ukryć. Wszystko będzie widać Bardzo staram się Ciebie zrozumieć, piszesz o akceptacji męża. A moĹźe pomyśl pozytywnie o swojej bliĹźnie. Ja mam dwie, po obu stronach i nawet o tym specjalnie nie myślę. TatuaĹźu na nich nie zrobiłabym za Ĺźadne skarby. Pozdrawiam pasiflora - Czw 08 Sty, 2015 laura, koleĹźanka wyĹźej dobrze radzi. Popracuj nad akceptacjÄ samej siebie. KoleĹźanka powiedziała mi kiedyś, Ĺźe tylko ja sama rozdmuchuję fakt Ĺźe kuleję. MoĹźe coś w tym jest Ĺźe wyolbrzymiamy problemy. ChodĹş tatuaĹź to fajna sparwa Za kilka/kilkanaśie lat sprawny tatuaĹźysta poradzi sobie z poprawieniem tatuaĹźa. Bonia - Czw 08 Sty, 2015 laura, Ja mam blizny i na biodrze i na udzie i szczerze wcale o nich nie myślę. Dla mnie waĹźniejsze jest to Ĺźe chodzę bez bĂłlu. Mam zdrowÄ nogę. czy koniecznie latem trzeba nosić krĂłtkie szorty? Jest tyle innych fajnych spodni czy sukienek. na oficjalne wyjścia teĹź. Rozumiała bym Cię gdyby blizna była na twarzy albo innej bardzo widocznej części ciała. Wiem my kobiety chcemy być ładne i atrakcyjne skup się raczej na innych swoich walorach podkreśl je. A nie myśl o bliĹźnie stwarzajÄ c sobie kompleksy. MÄ z Cię akceptuje takÄ jakÄ jesteś. I to jest najwaĹźniejsze a co myślÄ na temat tej blizny inni ludzie miała bym szeroko w powaĹźaniu i tyle. laura - Czw 08 Sty, 2015 Mężowi nie przeszkadza, ale ja nie potrafię się pogodzić. Blizna po cesarce nie przeszkadza mi ani trochę - w końcu zwiÄ zana jest z moim największym szczęściem - mojÄ cĂłreczkÄ . Ale ilekroć patrzę na biodro to wraca wszystko... Znienawidzona w dzieciństwie rehabilitacja, gdzie rodzice niemalĹźe z "pasem" nade mnÄ siedzieli i kazali ćwiczyć (pas w przenośni, nie byłam bita, ale chodzi mi tu o przymuszanie - gdzie ja z płaczem, oni w krzyk... ) - teraz niby rozumiem ich zachowanie wynikajÄ ce z troski, bo gdyby nie ćwiczenia wtedy to byłoby pewnie bardzo Ĺşle... Ale weĹş to wytłumacz 6-12 letniemu dziecku. Potem operacje, szpitale, lekarze... Doszło do tego, Ĺźe zaczęłam dorastać i rodzice siĹ‚Ä mnie do Ĺźadnego lekarza nie mogli zagonić. Temat mojej nogi - wieczny krzyk, ryk. Do tego środowisko małej mieściny... Gdzie kaĹźdy kaĹźdego znał, a dzieciaki-rĂłwieśnicy nie potrafili zrozumieć - wyśmiewanie, szykanowanie. Ilekroć spojrzę na tę nogę to to wszystko wraca. Dorosłość juĹź była łatwiejsza pod tym względem, ale to inna historia, zresztÄ dorosły zwykle pomyśli swoje, ale zwykle zanim powie, skomentuje to ugryzie się w język. Nie liczÄ c męża teraz to całe Ĺźycie nikt mnie nigdy nie chciał, nie traktował mnie jak kobiety. Zanim dorosłam i wyprowadziłam się z domu, z miasta to nie miałam nawet dobrych znajomych. Czasem odnoszę wraĹźenie Ĺźe i mÄ Ĺź jest ze mnÄ z litości i ze względu na dziecko (ktĂłre było świadomÄ decyzjÄ , oboje chcieliśmy), okropnie się czuję bo wiem Ĺźe mĂłgłby mieć kaĹźdÄ a tkwi przy takiej brzydkiej szarej myszy, z kompleksami, bez charakteru, zainteresowań... Obecnie tatuaĹźu Ĺźadnego nie mam, ale gdzieś kiedyś rzuciło mi się w oczy właśnie to co wkleiłam, z tÄ bliznÄ na plecach i pomyślałam, Ĺźe nie byłoby głupim pomysłem. Nie jestem jakÄ Ĺ› tam fankÄ tatuaĹźy, ale i teĹź nie przeciwniczkÄ - jeśli ładnie wykonany, nie wulgarny itp. to potrafi zdobić ciało. Na starość trochę gorzej, ale przejmowanie się wyglÄ dem w wieku 15-30paru lat jest dość powszechne, później raczej obojętnieje. MÄ Ĺź ma podobne podejście do mojego - nie namawia jakoś specjalnie, ale jest za jeśli to poprawiłoby mi moje samopoczucie i postrzeganie samej siebie. kinga - Czw 08 Sty, 2015 Mi się wydaje, Ĺźe sama blizna nie jest problemem. Z resztÄ teraz napisałaś to w swoim poście. TatuaĹź nie załatwi sprawy całkowicie. Myślałaś kiedyś o rozmowie z psychologiem? AgaW - Czw 08 Sty, 2015 Lauro, Ty sama określasz jak postrzegasz siebie. Inni widzÄ c to zgadzajÄ się z Twoim przekazem. Nie oceniaj siebie Ĺźe ktoś z TobÄ jest z litości-Twoje postrzeganie niekoniecznie jest zgodne z postrzeganiem innych, nie osÄ dzaj siebie zbyt surowo. WydajÄ c na siebie osÄ d komunikujesz innym podświadomie to jak winni Cię widzieć... Blizna po operacji, poprawa jej wyglÄ du sÄ w duĹźej mierze moĹźliwe do poprawy przez terapię. Blizny "na duszy" powstałe na skutek traumy po chorobie to juĹź inna nie mniej istotna historia-ale to juĹź temat odpowiedni do rozwaĹźań do dz. o psychologii- o ile zechcesz go tam podjÄ Ä‡ ( przy czym jeĹźeli nie zaglÄ dałaś to tego działu to zachęcam do poczytania-moĹźna się zainspirować). Bonia - Czw 08 Sty, 2015 Wiesz kaĹźdy z nas swoje w Ĺźyciu przeszeł ja teĹź nie miałam łatwego dziecinstwa tym bardziej Ĺźe moja choroba nie dotyczy tylko biodra. TeĹź spotykałam z róşnymi reakcjami ludzi. Jako dziecko i nastolatkę bolało mnie to bardzo. W tej chwili jest mi obojętne co ludzie o mnie myślÄ tym bardziej ludzie ktĂłrzy mnie tak naprawdę nie znajÄ . Albo ktoś mnie akceptuje albo nie jeśli mnie nie akceptuje to jego problem nie mĂłj. A jeśli chodzi o TwojÄ bliznę to moĹźna jÄ usunÄ Ä‡ za pomocÄ operacji plastycznej ale to niestety jest kosztowny zabieg. Jeśli chodzi natomiast o tatuaĹź mnie teĹź się to podoba na innych ale sama nie zdecydowała bym się na takie rozwiÄ zanie tym bardziej Ĺźe to musi być naprawdę dobry salon bo ryzyko zakaĹźenia jest duĹźe a nigdy nie wiadomo na jaki salon trafisz. aga.t. - Pią 09 Sty, 2015 laura Podpisuję się pod postem Kingi. Sama blizna na nodze to jakby wierzchołek gĂłry lodowej. Przez tyle lat miałaś tak negatywne odczucia, tyle przeĹźyć ktĂłre Ĺşle wspominasz. Bardzo waĹźne jest, Ĺźe masz takiego męża, ktĂłremu się podobasz i ktĂłry nie widzi problemu w tym, Ĺźe masz bliznę. Nie napiszę nic nowego czyli to, Ĺźe potrzebna Ci pomoc psychologa, zmiana podejścia do samej siebie. Tak jak pisała AgaW - to jak Ty siebie określasz, jak siebie postrzegasz działa na innych, na to jak Cię odbierajÄ , na co zwracajÄ uwagę. OglÄ dałam kiedyś taki krĂłtki eksperyment, mianowicie kobieta z dosyć duĹźym nosem (co było jej kompleksem) wyszła na ulicę z mapÄ i prosiła o pomoc przechodniĂłw aby pomogli jej wskazać drogę. Gdy miała minę takÄ ''jak zwykle'' czyli smutnÄ , nadÄ sanÄ to mało osĂłb chciało pomĂłc i zwracali uwagę na jej nos; natomiast gdy podchodziła do ludzi z uśmiechem to od razy był większy odzew i mało kto zwracał uwagę na nos. Wiem, Ĺźe to trochę zły przykład ale chodzi mi właśnie o postrzeganie samego siebie. Ty juĹź zbyt długo się z tym męczysz i choć masz cudowne wsparcie w mężu to sama sobie dalej nie poradzisz i obawiam się, Ĺźe jak tego nie zmienisz to i mÄ Ĺź w końcu tez zmieni podejście. Przede wszystkim trzeba zaczÄ Ä‡ zmieniać podejście do samego biodra i tego co z nim zwiÄ zane tak aby nie kojarzyło się z tymi złymi, przykrymi rzeczami ale z dobrymi - wtedy ta blizna będzie takÄ wisienkÄ na torcie Twojej drogi z dojściem do sprawności, będzie medalem za to co osiÄ gnęłaś ćwiczeniami, operacjami, walkÄ i wylanym potem. Po drugie: wyjdĹş do kosmetyczki, na masaĹź, do fryzjera, do kina, teatru, biblioteki itp, itd. ZnajdĹş coś co Cię zainteresuje, wciÄ gnie. Poszukaj czy w Twoim mieście lub okolicy nie ma jakiś klubĂłw ksiÄ Ĺźek, jakiś spotkań przy nauce nowych rzeczy typu manualnego. Miło jest mieć jakieś zainteresowania oprĂłcz dziecka i kompleksĂłw z powodu blizny. Wtedy odciÄ gniesz myśli od tych niemiłych rzeczy i nie będziesz pisać/myśleć o sobie jak o szarej myszce bez zainteresowań. Zacznie wzrastać Twoje uczucie wartości a co za tym idzie postrzeganie siebie inaczej, lepiej. Ĺťyczę powodzenia i trzymam kciuki I pisz tutaj bo to takĹźe doskonała forma terapii laura - Pią 09 Sty, 2015 Czy mu się podobam ? Oj w to wÄ tpię... Jakiś czas temu zakochał się w innej (nie zdradził fizycznie, nie liczÄ c dnia kiedy miała wypadek w pracy to jej praktycznie nawet nie dotknÄ Ĺ‚ - wierzę mu, zresztÄ zawsze po pracy wracał prosto do domu, w pracy nie miał jak, wszędzie kamery, a co do grafiku itp., nie było opcji by coś podrobił), ale był na granicy by ode mnie odejść. Do wszystkiego się przyznał, wszystko "wyśpiewał", nawet swoje fantazje o niej, podczas wspĂłlnych nocy, jak to jÄ widział na moim miejscu. Zerwał z niÄ kontakty, przeprowadziliśmy się do tego, zmienił pracę, otoczenie by się od niej odciÄ Ä‡. Ale czasem w kłótni do dziś temat wraca do niej. Wiem, Ĺźe nadal jest w jego sercu. A ja nie potrafiłam odejść, nie potrafię, nie chcę - i tu nie tylko ze względu na dziecko. Wybaczyłam, ale ta drzazga siedzi we mnie nadal. ZbliĹźeń nie unika, sam je inicjuje a ja brzydzę się siebie, majÄ c jeszcze w głowie Ĺźe zamknie oczy i widzi tamtÄ ... Marzy bym czasem załoĹźyła coś seksowniejszego, ale jak ja się w czymś takim widzę to zamiast czuć się atrakcyjnie to czuję się wstrętnie... Paradoks, nie ? Na niÄ się nie zdecydował bo nie leĹźy mu Ĺźycie "od imprezy do imprezy" ? Ona taka była... Ja statyczna domatorka... Ot, dobra Ĺźona co Ĺźarcie zrobi, dzieci urodzi, odchowa, wypierze, pocieszy jak w pracy coś nie tak pĂłjdzie... A do kochania inna. Staram się o siebie dbać, poza bliznÄ po cesarce i większym biustem (to akurat na plus) nie widać, Ĺźe w ogĂłle byłam w ciÄ Ĺźy. CĂłrka jest dla niego niczym księżniczka i świata poza niÄ nie widzi. A ja - jak mam po tym wszystkim myśleć, Ĺźe jest dla mnie z innego powodu niĹź litość. Czasy dorastania stworzyły ze mnie istotę niemalĹźe aspołecznÄ ... Jeszcze przed przeprowadzkÄ jakoś to było, mała ale zawsze jakaś grupka znajomych. Tu i teraz nie mam nikogo (po przeprowadzce pracowałam moĹźe z 3-4 miesiÄ ce, potem ciÄ Ĺźa - zagroĹźona, L4 i leĹźenie na zmianę łóżko/szpital... jedyny mĂłj kontakt ze światem swojego czasu to był internet), nie było nawet jak nawiÄ zać jakichkolwiek kontaktĂłw. Teraz zresztÄ teĹź, będÄ c na macierzyńskim. Nic mnie na dłuĹźej nawet nie jest w stanie zainteresować... Poczytam trochę, pogram (oboje w sumie swojego czasu uwielbialiśmy gry komputerowe ), coś sobię obejrzę w tv czy na necie, lubię coś dobrego upichcić czy upiec, ale jak u małego dziecka dosłownie, wszystko szybko mnie nudzi, nic mnie nie kręci... Mała jest nadzwyczaj spokojna więc lekko mogłabym sobie zorganizować trochę czasu dla siebie jak śpi, ale zwyczajnie nie potrafię... esca - Pią 09 Sty, 2015 UwaĹźam podobnie jak Kinga. Problem jest gdzie indziej. Blizna to tylko wymĂłwka. Moim zdaniem Ĺşle czujesz się sama ze sobÄ .... a cała reszta opisu to juĹź skutki. Jak sobie poradzić? Trzeba z kimś pogadać. Najlepiej z psychologiem. Dorastanie ma bardzo duĹźy wpływ na nasze późniejsze Ĺźycie. To podwaliny. Tak myślę i Ĺźyczę ci mÄ drych decyzji. laura napisał/a: mogłabym sobie zorganizować trochę czasu dla siebie jak śpi, ale zwyczajnie nie potrafię... dzisiaj jeszcze nie potrafisz, ale jutro jest nowy dzień i nie wiadomo co Cię spotka. BÄ dĹş dobrej myśli. PiszÄ , Ĺźe jeĹźeli przez ok. 3 tygodnie człowiek wieczorem, przed snem będzie wspominał rzeczy/sprawy przyjemne ktĂłre zdarzyły się tego dnia to umysł nauczy się nastawiać pozytywnie. SprĂłbuj. To mogÄ być drobne rzeczy: udany obiad, zabawa z maĹ‚Ä , spotkanie koleĹźanki..... laura napisał/a: Ot, dobra Ĺźona co Ĺźarcie zrobi, dzieci urodzi, odchowa, wypierze, pocieszy jak w pracy coś nie tak pĂłjdzie... A do kochania inna. skoro tak uwaĹźasz to tak masz. Masz to, na co godzisz się. NajwyĹźszy czas zbuntować się i zaczÄ Ä‡ dbać o siebie. To ma być "szczypta zdrowego egoizmu". Jesteś nie tylko ĹźonÄ , matkÄ .. ale teĹź człowiekiem -KobietÄ . A więc kosmetyczka, fryzjer, kino, kawa, wyjście do klubu.... SiedzÄ c w domu i czekajÄ c na męża, nie nawiÄ Ĺźesz nowych znajomości. Tu trzeba wyjść z domu. Czy w okolicy nie ma matek z małymi dziećmi? Takich jak Ty? To tez dobre towarzystwo. Odwagi! pozdr ps. Zły poziom hormonĂłw tarczycy teĹź ma wpływ na psychikę człowieka. Wymyślam, ale moĹźe to dobry trop? Krzyś - Pią 09 Sty, 2015 Witaj Laura! Na tym forum jak widać moĹźesz liczyć na wsparcie ale to tylko część potrzebnej Ci terapii. Przychylam się do postu Agi T i powtĂłrzę za NiÄ : musisz wyjść do ludzi. Siedzenie w domu i rozmyślanie o niepowodzeniach tylko pogłębia istniejÄ cy stan. MojÄ radÄ jest abyś udała się do psychiatry i zaczęła profesjonalnÄ terapię. UwaĹźam, Ĺźe psychiatra będzie najbardziej odpowiedni, gdyĹź TwĂłj stan jest problemem klinicznym i oprĂłcz psychoterapii być moĹźe potrzebne będzie wsparcie lekami. Nie jestem biegłym w tej dziedzinie, ale uwaĹźam , Ĺźe jesteś na skraju depresji a to juĹź trzeba leczyć podobnie jak natręctwa czy fobie. WaĹźne Ĺźebyś uwierzyła, Ĺźe dla faceta fizjonomia nie jest bez znaczenia ale najwaĹźniejsze jest to, co w środku. Pisze to jako mężczyzna, ktĂłry niejedno przeszedł w czasie prawie 30-letniego poĹźycia małżeńskiego. Ĺťyczę Ci abyś jak najszybciej uporała się ze swoimi problemami i powrĂłciła do wiary w siebie. laura - Pią 09 Sty, 2015 Terapii się po prostu boję. Na leki nie chcę się decydować bo karmię i w sumie obu nam ten stan odpowiada na chwilę obecnÄ . Boję się teĹź z perspektywy na pracę - niestety ale jakiekolwiek "żółte" papiery mnie wykluczajÄ ... Wiem, Ĺźe ludzie majÄ gorzej... Jestem ze swoim problemem pusta i próşna, ale nie potrafię być inna. Chcę być idealna tylko dla dwĂłch osĂłb na tym świecie... Dla cĂłrki idealnÄ matkÄ , i dla męża idealnÄ kobietÄ , reszta co o mnie myśli mnie nie obchodzi... esca - Pią 09 Sty, 2015 laura napisał/a: Terapii się po prostu boję. no, no, dentysty pewnie teĹź. Nie taki diabeł straszny. laura napisał/a: niestety ale jakiekolwiek "żółte" papiery mnie wykluczajÄ ... jakie żółte papiery? SkÄ d wiesz? SkÄ d takie skrajności, takie czarne myśli? laura napisał/a: Wiem, Ĺźe ludzie majÄ gorzej... nie waĹźne jak maja inni ludzie, dla Ciebie waĹźne jak Ty masz, jak Ty się czujesz. laura napisał/a: ale nie potrafię być inna. moĹźe jakaś ksiÄ Ĺźka? Polecam Joseph Murphy "Potęga podświadomości" laura napisał/a: Chcę być idealna oooo, proszę jaka gwiazda. A moĹźe być po prostu dobra, wystarczajÄ co dobra? pozdr aga.t. - Pią 09 Sty, 2015 laura Po pierwsze terapia to nic strasznego. Najpierw trzeba iść do psychiatry bo to on decyduje czy trzeba przepisać jakieś leki - zawsze moĹźesz odmĂłwić - następnie ustala wizyty u psychologa a to nic strasznego, potrafi porozmawiać i wysłuchać, ustali ćwiczenia relaksacyjne i podpowie co robić aby było nam lepiej. Wiem to bo przechodziłam i ten etap. Nikt mi nie wystawia ''żółtych papierĂłw''. Nikt nie ma dostępu do dokumentacji. Nic strasznego a naprawdę pomaga. Po drugie ale najwaĹźniejsze: najwaĹźniejsza masz być sama dla siebie - to zdrowy egoizm - jeśli z tym się nie uporasz to nigdy nie będziesz idealna czy najwaĹźniejsza dla innych...to tylko kwestia czasu aĹź się o tym przekonasz i niestety to moĹźe być bolesne doświadczenie. Fakt - sÄ ludzie, ktĂłrzy majÄ gorzej ale to nie moĹźe być wyrocznia dla nas. Powinniśmy brać z innych przykład, niejednokrotnie ci, ktĂłrzy w/g nas majÄ gorzej potrafiÄ sobie o wiele lepiej radzić w Ĺźyciu. I to czy ktoś ma gorzej nie naleĹźy do naszej oceny bo kaĹźdy sam decyduje o tym czy ma Ĺşle czy nie. (przynajmniej w duĹźej mierze o tym decyduje). I nie jesteś pusta i próşna! I potrafisz być inna! PrzecieĹź nie zawsze było Ĺşle, wspomnij i poszukaj tych dobrych momentĂłw w Ĺźyciu. Samo to, Ĺźe zdecydowałaś się tu odezwać to juĹź jest duĹźy krok i właśnie świadczy o tym, Ĺźe nie jesteś próşna tylko chwilowo zagubiona. A to da się naprawić tylko trzeba to zrobić powoli i małymi krokami, wierzyć i chcieć i korzystać z pomocy innych. Smutni mi i przykro, Ĺźe taka młoda osoba przeĹźywa ciężkie chwile ale wierzę, Ĺźe dasz radę! Zobacz ile osĂłb chce Ci pomĂłc. Daj sobie szanse - przecieĹź nie masz nic do stracenia a jedynie moĹźesz duĹźo zyskać kinga - Pią 09 Sty, 2015 laura napisał/a: Boję się teĹź z perspektywy na pracę - niestety ale jakiekolwiek "żółte" papiery mnie wykluczajÄ ... nikt nie musi wiedzieć o tym, Ĺźe chodzisz do psychologa To rzecz jak najbardziej normalna i bardzo wiele osĂłb korzysta z tej formy pomocy. Psychoterapia nie jest zła. Psycholog to nie psychiatra. Poszukaj psychologa w swoim mieście okolicy. I działaj. Szkoda czasu. Daj sobie pomĂłc dorotabeata - Pią 09 Sty, 2015 laura napisał/a: Terapii się po prostu boję. MoĹźe warto zaczÄ Ä‡ i zobaczyć jak taka terapia wyglÄ da. Zawsze moĹźesz zrezygnować. Właściwie juĹź coś zaczęłaś, bo napisałaś na Forum. OsĂłb korzystajÄ cych z róşnych terapii jest coraz więcej i coraz więcej się do nich przyznaje. DuĹźo osĂłb z powodu mobbingu w pracy musi się leczyć i oni nie majÄ "żółtych papierĂłw". Więc dlaczego Ty? JeĹźeli chodzi o leki, to tylko lekarz wypisuje recepty, a psycholog nie. Podobno złe samopoczucie to wynik zaburzeń jakichś procesĂłw chemicznych w organizmie a leki majÄ to wyrĂłwnać. Ciężko jest przekroczyć cienkÄ linię i przyjÄ Ä‡ do wiadomości, Ĺźe trzeba się leczyć. Ale to tak jest w przypadku róşnych dolegliwości. Trzeba się wziÄ Ä‡ za frak i działać, bo masz po co. Pozdrawiam AgaW - Pią 09 Sty, 2015 Lauro, zgadam się z przedmĂłwczyniami. UwaĹźam Ĺźe powinnaś Ĺźyć przede wszystkim dla siebie a nie dla innych. Chcesz być idealna? a po co? Człowiek jest szczęśliwy gdy jest sobÄ a nie wtedy gdy jest taki jak niby chcÄ inni. Jestem pewna Ĺźe masz w sobie wiele pięknych cech, wiele zdolności i jak kaĹźdy z nas jesteś unikalnÄ na swĂłj sposĂłb osobÄ . Po cóş to zmieniać? Jesteś jaka jesteś a "kto Cię nie docenia to nie jest Ciebie wart". Myślę Ĺźe po tej sytuacji z mężem jesteś nieufna, podświadomie doszukujesz się winy w sobie. Pomyśl sama-wyglÄ d to sprawa przejściowa-dopiero jesteśmy młodzi juĹź starsi, dopiero szczupli, juĹź tracimy na figurze. Jedyne co jest niezmienne to kapitał naszego wnętrza, ktĂłrego nikt i nic nie jest w stanie nam odebrać. Nie warto jest negować siebie, głupia blizna jest sygnałem Ĺźe Ty nie akceptujesz siebie, Ĺźe nie czujesz się ze sobÄ dobrze. To istotny sygnał, to znak Ĺźe musisz sama siebie zaczÄ Ä‡ postrzegać inaczej. Czasem do tego ktoś musi zainspirować, czasem przychodzi to samo. Choroba jest czasem gdy wiele spraw ulega weryfikacji, gdy mamy okazję nauczyć się właśnie akceptacji i miłości siebie. Jak w sytuacji gdy Ty siebie nie kochasz i nie akceptujesz ktoś ma okazywać Ci te szczere uczucia? To Ty musisz sobie pozwolić być sobÄ , pozwolić sobie na słabość a akceptujÄ c się takÄ jakÄ jesteś odnajdziesz w osbie siłę i radość Ĺźycia. Psycholog to nie wstyd, czasem kaĹźdy z nas potrzebuje rozmowy z kimś "z boku". Taki ktoś uczy jak się zdystasnować do swoich problemĂłw i jak uczyć się je rozwiÄ zać, jak zauwaĹźyć swĂłj własny potencjał, zrozumieć siebie. Warto sprĂłbować, zawsze moĹźesz zmienić osobę lub zrezygnować z terapii-jednak to moĹźe być właśnie wyjściem sobie na przeciw i pewnego rodzaju inwestycjÄ w siebie. Jesteś młodÄ osobÄ i warto o siebie zadbać. Nic na tym nie stracisz. MoĹźe czujesz się w tym wszystkim wyobcowana-chcę Ci podsunÄ Ä‡ oprĂłcz przeczytania róşnych tematĂłw z tego działu 2 tematy, ktĂłre mogÄ być dla Ciebie inspiracjÄ : w tym dziale temat TEN oraz ta historia. Poczytaj sobie na spokojnie, tak bez emocji jako obserwator. Widzisz pewne analogie? WyciÄ gnij wnioski i pozwĂłl je sobie mieć takie jakie będÄ . maaly-22 - Pią 09 Sty, 2015 Popieram słowa Esci i Kingi ze problem tkwi gdzie indziej jak i obu Agnieszek ..wyjdz do ludzi jeśli znajomi nie majÄ czasu lub kontakt się urwał to moze umĂłw się z bioderkami ze swojej okolicy byłem juz na 2 takich spotkaniach i było super. Co do pszychologa psychiatry nie bĂłj się tylko idz aby nie było gozej wiem co mĂłwie po wypadku było mi trudno wrucic do zeczywistosci do normalnego zycia miałem myśli samobujce jak i prubowałem to zrobić dwa razy . Tak więc wes zrĂłb cod dla siebie odwiedz specjaliste pomuz sobie lub daj pomuc aaa zółte papiery tak odrazu nie daja i jest w zyciu taki czas chwile gdzie trzeba patrzec na siebie a nie na ludzi co powiedzÄ oni nie wiedza jak sie czujesz jak to jest po endo. .Pisze otym bo czasem sie patrzy na innych na to co mĂłwiÄ a nie warto ja ciesze się zyciem i dniem dzisiejszym nie wracam do tego co było a juz byłem jednom noga na drugim świecie a blizna to była jedna wielka szrama nad ktĂłra tez pracowałem tak jak nad sprawnoscia i pszychologiom .Zycze Ci abys cieszyła sie zyciem a z blizny i tego co było smiała sie..... Dobra_Wrozka - Nie 11 Sty, 2015 Witam Ciebie Laura, skupiasz sie na bliznie, bo wydaje Ci sie, ze jesli ona zniknie to znikna tez: - izolacja i brak znajomych - brak zainteresowan - nuda - kompleksy - brak charakteru - brak czegos co kreci Czy masz wplyw na to co wyzej wymienione, zeby to zmieniac? Co moglabys zrobic juz dzis, zebys nie byla znudzona? Zeby miec Charakter? Zeby miec cos co Ciebie kreci? Zeby poznac nowych ludzi? Zeby stac sie inna? Kto by mogl pomoc Ci w tej zmianie? Do lozka fajnie sie chodzi z kims kto ma charakter... Z tego co piszesz, kreci Cie ten tatuaz, czy wyrazi on Twoj charakter? biedronne - Nie 11 Sty, 2015 hej Lauro, Ja byłam na psychoterapii. Chodziłam w sumie 2 lata, 60min, co tydzień. Miałam depresję, poczÄ tkowo brałam nawet antydepresanty, z czasem wystarczyła sama terapia. ZresztÄ nie mogę powiedzieć, Ĺźe depresji juĹź nie mam, ale teraz juĹź sobie z niÄ radzę, nauczyłam się inaczej na siebie patrzeć, nauczyłam się rozpoznawać te sytuacje, ktĂłre pogłębiały mĂłj zły nastrĂłj - zyskałam pewne narzędzia do radzenia sobie z problemami i trudnymi sytuacjami i trochę szerszÄ perspektywę patrzenia. Mimo, Ĺźe wielu swoich wad/problemĂłw wciÄ Ĺź nie rozwiÄ załam, to mogę powiedzieć, Ĺźe uczciwiej na siebie patrzę i uczciwiej się oceniam. Bez zbędnego umniejszania swoich zalet, bez "szukania dziury w całym", ale jednocześnie bez zbytniego samouwielbienia. O tym, Ĺźe chodziłam na terapię wie mĂłj mÄ Ĺź i kilka moich przyjaciółek. Mogłam teĹź nie mĂłwić nikomu. Nie wiÄ ĹźÄ się z tym Ĺźadne "papiery", wymaga to jednak sporo wysiłku, Ĺźeby się otworzyć (przed samym sobÄ głównie) i zobaczyć o co tak napawdę chodzi. Bo zgadzam się przedmĂłwcami, blizna jest tylko z wierzchu, prawdziwy problem leĹźy gdzieś głębiej. Usuniesz czy zamaskujesz tę bliznę to znajdziesz coś innego. Ja się swojej blizny i kuśtykania wstydziłam w dzieciństwie, nie lubiłam w ogĂłle rozmawiać na ten temat z kimkolwiek. TeĹź nie wierzyłam, Ĺźe jakiś facet będzie chciał dziewczynę z takÄ szramÄ na udzie. BędÄ c juĹź dorosła zaakceptowałam te swoje mankamenty, bo zrozumiałam, Ĺźe kaĹźdy jakieś ma. I jeśli się swoich nie zaakceptuje, to te cudze nam się wydajÄ mało istotne i nic nie znaczÄ ce, a nasze własne - gigantyczne. Ten problem jest w głowie czy w duszy, jak kto woli, nie na skĂłrze. maaly-22 - Pon 12 Sty, 2015 Popatrz Lauro Biedronne poradziła sobie chodz z pomocÄ i jest super dziewczynÄ kobietÄ a wiem bo miałem okazje poznać osobiście Biedronne ,pomyśl i ty nad tym aby sobie pomuc nie wstydz się pszychologa pszychiatry .Ja tez odwiedziłem kilka razy pszychologa i pszychiatre lecz to była inna sprawa przed wypadkiem a pisze o tym bo to zaden wstyd a naprawde warto sobie pomuc .Dziś wszpominajac wizyty u pszychologa czy pszychiatry uśmiecham się i ciesze ze jest oki a ludzie zawsze będÄ mĂłwić najwazniejsa jesteś Ty. Zyj dniem dzisiejszym jutrzejszymnie wraca do tego co było wiem nie jest łatwo ale masz dla kogo zyc cieszyć się zyciem czy tez szama sobÄ dawać radość tym ze jestes masz dobry dzien nastrĂłj .Popatrz Aga W wkleiła Ci tematy osĂłb ktĂłre po zabiegu sÄ same nie majÄ meza zony ato tez problem dla takich osĂłb z endo bo trudniej jest znaleść drugÄ połowke człowiek myśli ze jest szłabszy gorszy .Ja mam dziewczyne z ktĂłra jestem pewien czas od wypadku czuje ze to co było pryska powoli jak bańka mydlana cĂłz pewnie jestem teraz gorszy lekarz miał racje mĂłwiÄ Ä‡ze po wypadku jestem kalekÄ .Masz męza bliskich czas chwile z nim nimi napewno budujÄ wszpieraja i jeśli tak mega boisz sie pomocy terapety porozmawiaj z kims bliskim czy dalekim wyzuc to z siebie esca - Wto 13 Sty, 2015 I co Ty na to, Laura? Jakieś przemyślenia? Jakieś decyzje? Czy teĹź wolisz nadal uĹźalać się nad swojÄ bliznÄ ? (nawiasem mĂłwiÄ c, ja teĹź mam takÄ i teĹź kilka razy krojonÄ .) "Nikt nie nadejdzie. Nie pojawi się nikt, kto mnie wybawi, naprawi moje Ĺźycie, rozwiÄ Ĺźe moje problemy. JeĹźeli sam czegoś nie zrobię, nic się nie polepszy." Wolisz takie głaskanie po rÄ czce czy kopa na zapęd? Działaj, działaj... pozdr WiktoriaBooo - Wto 13 Sty, 2015 esca napisał/a: Czy teĹź wolisz nadal uĹźalać się nad swojÄ bliznÄ ? (nawiasem mĂłwiÄ c, ja teĹź mam takÄ i teĹź kilka razy krojonÄ .) Co za takt... i ta delikatność.... ta ogłada.... nie wiem, czy esco zauwaĹźyłaś, ale tutaj nie chodzi o posiadanie blizny..... i dokopywanie komuś z problemem z pewnościÄ nie pomoĹźe.... Laura.... Dobra Wróşka i inne dziewczyny dobrze Ci napisały.... skorzystaj i pomóş sobie.... esca - Wto 13 Sty, 2015 WiktoriaBooo napisał/a: nie wiem, czy esco zauwaĹźyłaś, ale tutaj nie chodzi o posiadanie blizny..... a to Ci dopiero niespodzianka nie chodzi o bliznę. A Ty zauwaĹźyłaś o co chodzi? Przeczytałaś temat od poczÄ tku? WiktoriaBooo napisał/a: dokopywanie komuś z problemem z pewnościÄ nie pomoĹźe.... określenie "kop na zapęd" to była przenośnia. Szkoda, Ĺźe nie zauwaĹźyłaś. Lauro, mam dla Ciebie wiele Ĺźyczliwości. NaprzĂłd! pozdr WiktoriaBooo - Wto 13 Sty, 2015 esca napisał/a: określenie "kop na zapęd" to była przenośnia. Szkoda, Ĺźe nie zauwaĹźyłaś. ...hmmmm to tego się nawet nie odniosłam, bo nie ma potrzeby.... wystarczy jak dowaliłaś tekstem (tak pełnym Ĺźyczliwości do Laury...): esca napisał/a: Czy teĹź wolisz nadal uĹźalać się nad swojÄ bliznÄ ? (nawiasem mĂłwiÄ c, ja teĹź mam takÄ i teĹź kilka razy krojonÄ .) to tak jakbyś mĂłwiła komuś z depresjÄ ... no weĹş się w końcu w garść, bo ja teĹź miałam zły humor i mi przeszło..... więcej delikatności następnym razem.... Bonia - Wto 13 Sty, 2015 Czasem taki kop jest niezbędny w dodaniu motywacji do działania esca - Wto 13 Sty, 2015 Nie prosiłam Cię o ocenę moich postĂłw. Masz prawo do własnego zdania. Ja rĂłwnieĹź. Nie dyskutuj więc ze mnÄ i nie pouczaj mnie. To jest wÄ tek Laury. Bardzo proszę więc napisz do niej, jeśli masz własne spostrzeĹźenia, doświadczenia.. Bonia napisał/a: Czasem taki kop jest niezbędny w dodaniu motywacji do działania yes yes yes pozdr Cyryl - Wto 13 Sty, 2015 z tego co jak mi się wydaje wynika tak: akceptacja ze strony partenra naszej koleĹźance nie pomaga, więc jak głaskanie nic nie daje, to moĹźe faktycznie ten przysłowiowy "kop". co ma do stracenia? z tym tatuaĹźem nie wydaje mi sie najszczęśliwszym pomysłem, bo jeĹźeli nie będÄ się gapić na bliznę, to na tatuaĹź. takĹźe nie wiem, czy nie będzie to większe zwrĂłcenie uwagi na siebie i będzie wymagało mocniejszgo stawiania czoła światu. oczywiście trudno mężczyĹşnie ocenić sytuację dziewczyny, bo według mnie (jak juĹź chyba wspomniałem), blizny u faceta to świadectwa wygranych bitew. a z drugiej strony dziwne to tak od razu zakładać złe intencje chcÄ cego pomĂłc. WiktoriaBooo - Wto 13 Sty, 2015 Bonia napisał/a: Czasem taki kop jest niezbędny w dodaniu motywacji do działania kop a obraĹźanie/dobijanie to całkiem co innego....Boniu.... bo jak ktoś ma problem i od lat nie moĹźe sobie poradzić.... a ktoś pisze "przestań się uĹźalać".... to to nie jest Ĺźaden motywator.... esca napisał/a: Bardzo proszę więc napisz do niej, jeśli masz własne spostrzeĹźenia, doświadczenia. słonko... napisałam.... wystarczy przeczytać.... ale raz jeszcze LAURO.......Dobra Wróşka, AgaW, agat, dorotabeata, kinga, Biedronne i inne dziewczyny oraz maly .....napisały Tobie bardzo dobrze - skorzystaj z ich porad Bonia - Wto 13 Sty, 2015 WiktoriaBooo, Ale uĹźalanie się nad takÄ osobÄ przyniesie taki efekt Ĺźe będzie się nad sobÄ rostkliwiać i w efekcie nic w danym kierunku nie zrobi. Tu nie chodzi o kop w stylu Ĺźeby kogoś obrazić. A zmotywować. mały przykład Czy ja mam się np na mojego rehabilitanta obrazić? Gdy mi powie Ĺźe dobrze mi idzie ale podczas chodzenia. Woli Ĺźebym patrzyła na niego a nie liczyła ewentualne dziury w podłodze ktĂłrych tam nie ma . To jest tak zwany kop motywacyjny. Innymi słowy mamy problem i trzeba coś z nim zrobić, a nie się załamywać. maaly-22 - Wto 13 Sty, 2015 Popieram słowa Boni trzeba się zmotywować aby jutro więcej przejść zrobić itp itd a nie płakać uzalać się .Ja tez mam blizne po nie jednym cięciu tylko po dwuch obok blizny po wyciÄ gu za kość udowÄ po drenach jak i prucz blizny mały ubytek mięśniowy dokładnie dziura wielkości dłoni .Zyje ciesze się zyciem wruciłem do normalnego zycia sprawności np rÄ bie drzewo trzymam konia za kopyto aby przybic podkowe itp itd co cieszy bo lekarze widzieli mnie na tamtym świecie juz , dlanich to cĂłd ze zyje ze chodze . Dziś mam satysfakcje będÄ c na kontroli kazdy lekarz z oddziału patrzy jak się poruszam chodze a blizny to pikuś w głowie sÄ jesce wszpomnienia i zdziwienie ze zyje chodze a było tragicznie tak ze to co napiszałem w poprzednim poście to mała kropla w morzu .Pomimo wszystkiego dałem rade pszychicznie za co jestem wdzieczny najblizszym jak i wszystkim co byli lezeli na sali rozmowy na sali czy przez telefon dawała dobry nastrĂłj i chęć do zycia .Rozmowa poprostu rozmowa wyzuczenie z głowy myśli dobrych złych śmiech od tak poprostu cego i Tobie laura zycze a blizna na ciele to pikuś gorsza jest na duszy AgaW - Wto 13 Sty, 2015 Myślę Ĺźe niedługo Laura sama nam napisze jak odbiera nasze słowa, z kaĹźdego postu wybierze coś dla siebie-a moĹźe potrzebuje właśnie takiej róşnej kompozycji wymiany zdań (bo kaĹźdy pomaga jak umie) aby zainspirować się do zmian na lepsze w swoim podejściu do tematu naszej dyskusji. Dajmy jej trochę czasu na swoje przemyślenia aby wyciÄ gnęła z niej konstruktywne wnioski dla siebie. kinga - Wto 13 Sty, 2015 AgaW napisał/a: (bo kaĹźdy pomaga jak umie) Aga, czasem moĹźna zaszkodzić, bo jak powiesz osobie z depresjÄ : "przestań się uĹźalać; weĹş się w końcu w garść", to nie będzie to dobre. W takich sytuacjach moĹźna uĹźyć bardziej wywaĹźone słownictwo. Napisanie "inni majÄ gorzej, weĹş się w garść" moĹźe przynieść odwrotny skutek do zamierzonego. Ktoś moĹźe pomyśleć "o matko, rzeczywiście inni majÄ gorzej... to ja juĹź totalnie jestem beznadziejny skoro sobie nie radzę z mojÄ sprawÄ ...." Bardzo proszę zastanowić się dwa razy, co zamierzacie napisać osobie z problemem; proszę się wczuć w czyjÄ Ĺ› sytuację - zanim napiszecie, pomyślcie, czy sami byście chcieli to w danej sytuacji usłyszeć. Esca i Wiktoria bardzo proszę o zakończenie Waszej rozmowy. Kolejne wypowiedzi nie na temat będę kasowała. Bonia - Wto 13 Sty, 2015 Kinia mnie cytuje słowa weś się w garść inni majÄ gorzej doprowadzajÄ do szału. Tylko z innej perspektywy bo ja odbieram to tak Ĺźe mam się cieszyć z nieszczęścia innej osoby i na dokładkę Ĺźe to nie szczęście nie spotkało mnie. Albo to nic takiego w mojej rodzinie teĹź ktoś miał zabieg wszystko będzie dobrze to miałam ochote wrzeszczeć to nie wasze oczy nie wasze zdrowie i skÄ d do cholery za przeproszeniem macie tÄ pewność Ĺźe będzie dobrze!!!!!! Takie sytuacje sÄ trudne sama mam obecnie kolegę w zakładzie, teĹź ma zaćmę i ma iść na zabieg. Boi się i to bardzo, widzę Ĺźe potrzebuje rozmowy wsparcia. Staram się mu pomĂłc na ile mogę rĂłwnocześnie majÄ c świdomość Ĺźe sposĂłb w jaki pomĂłgł mi np mĂłj rehabilitant podczas rozmowy nie koniecznie pomoĹźe jemu bo mĂłj fizjo dał mi przysłowiowego kopa w tyłek inaczej ustawił mnie do pionu. na poczÄ tku byłam w szoku. Podobnie zrobiła moja kolezanka. czułam Ĺźe i mĂłj fizjo i koleĹźanka sÄ przy mnie miałm prawo wrzeszczeć krzyczeć płakać ale nie dadzÄ mi się zaĹ‚Ä mać.Do dzisiaj pamietam słowa koleĹźanki ja Ci nie napiszę Ĺźe wszystko będzie dobrze ja mam nadzieję Ĺźe będzie dobrze. I słowa Pana P BoĹźena i ja i lekarze zrobimy wszystko co w naszej mocy. Ale przede wszystkim to ty musisz zmienić nastawienie. Mi pomogło to a drugiej osobie pomoĹźe co innego ale jeśli mimo wsparcia sami nie zmienimy swojego nastawienia to chociaĹźby osoby ktĂłre starajÄ się nam pomĂłc stawały na głowie to nic nie da. Tak jak napisał AgaW Laura wnioski z naszych postĂłw musi wyciÄ gnÄ Ä‡ sama albo jej to pomoĹźe albo znajdzie wsparcie gdzie indziej najwaĹźniejsze Ĺźeby czuła Ĺźe ma koło siebie Ĺźyczliwe osoby. dorotabeata - Wto 13 Sty, 2015 Bonia napisał/a: znajdzie wsparcie gdzie indziej Tak powinno być i mam nadzieję, Ĺźe tak się stanie. Lauro, potrzebny Ci jest terapeuta teraz. Decyzja jest trudna, sprawa delikatna ale Ty musisz o tym zdecydować. Później Ĺźycie samo skoryguje i przewartościuje róşne sprawy. Kiedyś teĹź chciałam zlikwidowania blizn, a teraz cieszę się, Ĺźe przez chwilę coś mnie nie boli i mogę przejść kilkaset metrĂłw. maaly-22 - Wto 13 Sty, 2015 Wieze ze za pewien czas Laura napisze nam ze radzi sobie ze swoim problemem lub poradziła dajmy jej czas bo kazdy tego potrzebuje jeden mniej drugi wiecej .Ja zycze Luze aby się wszystko ułozyło dobrze i jeśli tak się stanie myśle ze napisze otym ze tak się stało..... pasiflora - Czw 15 Sty, 2015 Ufam Ĺźe Laura znajdzie dobrÄ drogę by sobie pomĂłc. Myślę Ĺźe ani kop ani głaskanie nie jest dobrÄ formÄ pomocy. Jej brak akceptacji bierze się pewnie z głębszego problemu. Powiem Wam Ĺźe mĂłj ojciec zawsze "wytykał" mojÄ bliznę. Pierniczył coś o operacji plastycznej nawet. Na szczęście inaczej widzę moje blizny. Wcale mi nie przeszkadzajÄ Traktuję je jak kaĹźdy element mojego ciała. Czyli to jest i tyle Niestety wieloma rzeczami mĂłj ojciec sprowadzał mnie na ziemię. Jego hasło "ChodĹş prosto!" towarzyszyło mi od pierwszych wspomnień. Ostatni raz usłyszałam to parę dni temu. Pomyślałam sobie "co za baran" Chodzenie prosto wypracowujemy latami z fizjoterapeutÄ a nie przypominamy. Fajnie by było mieć taki wĹ‚Ä cznik ON- chodĹş prosto, OFF- chodĹş jakkolwiek he he he. Kiedyś bardzo mnie jego słowa bolały i czułam się jak kulawy odrzutek. Na szczęście przyjaciele mi wytłumaczyli, Ĺźe tylko ja widzę, wyolbrzymiam ten fakt. Dlatego teraz owszem staram się pracować nad sobÄ nie tylko podczas fizjoterapii ale i pomiędzy, ale nie robię problemu z tego jak chodzę. A słowa ojca puszczam mimo uszu. Tobie Lauro Ĺźyczę byś w pełni zaakceptowała siebie. Mam nadzieję Ĺźe najbliĹźsze osoby Ci w tym pomogÄ , tak jak i mi pomogli. Dobra_Wrozka - Czw 15 Sty, 2015 Cytat: Ja byłam na psychoterapii. Chodziłam w sumie 2 lata, 60min, co tydzień. Ja chodze co miesiac - wymagania zawodowe. Poddanie sie psychoterapii rozwija wazne umiejetnosci, ktorych z nikim innym i w innych warunkach nie rozwiniecie, chodzi mi o refleksyjnosc, mentalizowanie, czy wglad w siebie. Ginormous185 - Pią 06 Lut, 2015 JeĹźeli ktoś z czasem nie zaakceptuje tego, Ĺźe jest jak jest, to raczej dobrze zasięgnÄ Ä‡ pomocy specjalisty. Myślę, Ĺźe dobry psycholog poznań profesjonalnie zajmie się sprawÄ i dzięki swojej wiedzy i doświadczeniu da radę wyprowadzić danÄ osobę z tego powiedzmy, kompleksu. AgaW - Pią 06 Lut, 2015 Ginormous, link do psychologa w Twojej wypowiedzi został usunięty bo umieszczanie reklam jest niezgodne z regulaminem Forum-na ktĂłrego przestrzeganie się zgadzałeś rejestrujÄ c na Forum. adam1981 - Wto 22 Mar, 2022 Blizna jest niestety wynikiem operacji, a nie Twojego widzimisię. Tak jak godzisz się i akceptujesz przystÄ pienie do operacji, tak samo powinnaś zaakceptować zmiany w ciele, ktĂłre nastÄ piÄ . Trzymam kciuki!

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group