[Wendy]

Aha, ok. To jak coś będziesz już wiedzieć to napisz proszę.
Pozdrawiam.

[kejpi77]

z mojego wypisu: "całkowita alloplastyka bezcementowa lewego stawu biodrowego protezą Ecofit firmy ImplantCast (panewka 52, wkład ceramiczny, trzpień 10, głowa M/36mm) - orientuje się ktoś może czy to dobre endo ?

[pasiflora]

Pierwsza endoproteza stawu biodrowego powstała w końcu XIX wieku. Jej autorem był Theophilus Gluck, ktĂłry w 1891 roku zastosował komponenty wykonane z kości słoniowej. Kolejnym etapem w wytwarzaniu endoprotez było zastosowanie przez Philipa Wiles'a w 1938 roku implantĂłw metalowych oraz w tym samym roku przez Smiths'a i Petersen’a stopu CoCr zwanego Vitalium. W latach 40- tych XX wieku podjęto prĂłby zastosowania innych materiałów w endoprotezoplastyce: szkła, tworzyw sztucznych, pyrexu czy akrylu. Wszystkie takie prĂłby, ze względu na niską wytrzymałość, kończyły się niepowodzeniami.
W latach 40-tych XX wieku Moore i Bohlan po raz pierwszy zastosowali komponenty udowe endoprotez mocowane w jamie szpikowej trzonu kości. Jednak dopiero od lat 60-tych XX w. nastąpił rozkwit tej procedury i jej powszechne stosowanie.Totalna endoprotezoplastyka stawu biodrowego stała się najczęściej wykonywaną procedurą ortopedyczną. Łącznie na świecie wykonuje się każdego roku powyżej 500 000 tego typu zabiegów. Jest ona wykorzystywana w leczeniu zmian zwyrodnieniowych pierwotnych, jak również wtórnych tzn., wynikających z wcześniejszych zaburzeń mechaniki stawu na podłożu chorób wieku dziecięcego czy urazów narządu ruchu.
Stosowane obecnie typy endoprotez stawu biodrowego podzielić można wg różnych kryteriów.
Ze względu na ilość zastosowanych komponentów endoprotezy stawu biodrowego dzielimy na endoprotezy połowiczne, bipolarne oraz całkowite.
W przypadku stosowania endoprotez połowicznych wymianie ulega jedynie część udowa stawu. Pozostawiona zostaje natomiast chrzęstno-kostna panewka. Obecnie ten typ endoprotez stosowany jest rzadko, wyłącznie w przypadku złamania szyjki kości udowej. Jedyną zaletą stosowania tego typu endoprotez jest niski koszt implantu, jednak po krótkim okresie użytkowania dochodzi do zmian degradacyjnych chrząstki stawowej panewki i występowania dolegliwości bólowych. Zjawisko to nazywane "prosthetic arthritis";, czyli protezowym zwyrodnieniem stawu zniechęciło ortopedów do stosowania tego typu implantów.
Endoprotezy bipolarne są szczególnym rodzajem endoprotez połowiczych, w których zastosowany komponent panewkowy nie jest związany z kością, w związku z czym istnieje dodatkowa artykulacja (pomiędzy panewką chrzęstną a komponentem panewkowym). Zastosowanie podwójnej artykulacji w znacznym stopniu ogranicza zjawisko "prosthetic arthrosis".
Endoproteza bipolarna stosowana jest w leczeniu złamań szyjki kości udowej u osób w wieku podeszłym bez zmian zwyrodnieniowych stawu. W tym przypadku nie występuje konieczność frezowania panewki. Ogranicza to utratę krwi podczas zabiegu i skraca czas trwania implantacji.
W przypadku stosowania endoprotez całkowitych wymianie podlega zarówno część panewkowa jak i udowa stawu. Obydwa wprowadzane komponenty związane są z kością techniką bezcementową lub cementową.
Ze względu na rodzaj połączenia z kością endoprotezy dzielimy na:
1. cementowe - mocowane do kości za pomocą cementu kostnego, którym jest polimetakrylan metylu,
2. hybrydowe - jeden komponent mocowany jest za pomącą cementu kostnego, drugi techniką bezcementową (najczęściej cementowany jest trzpień endoprotezy),
3. bezcementowe - elementy endoprotezy mocowane są bez cementu kostnego techniką press-fit lub z zastosowaniem powierzchni gwintowanych.
Rodzaj zastosowanej artykulacji (rodzaj materiałów pomiędzy powierzchnią których zachodzi ruch) w zasadniczy sposób wpływa "długość życia" implantu. Od rodzaju artykulacji zależy szybkość zużycia powierzchni ciernych, a także ilość i charakter wytwarzanych cząstek zużycia implantu, które wywołują proces zapalny w tkankach otaczających endoprotezę, symulując procesy osteolizy okołoprotezowej.
Ze względu na rodzaj zastosowanej artykulacji endoprotez wyróżniamy następujące połączenia:
1. polietylen-metal - w których stosowana jest metalowa głowa trzpienia endoprotezy i polietylenowa część panewkowa (wkładka lub cały komponent). Połączenie to charakteryzuje się względnie szybkim zużyciem powierzchni panewki polietylenowej. Powstające drobiny polietylenu wywołują okołoprotezowy stan zapalny mogący prowadzić do zjawiska obluzowania endoprotezy. Połączenie to umożliwia zastosowanie głów o średnicy od 22,5 do 32 mm.
2. polietylen-ceramika - w których stosowana jest ceramiczna głowa i polietylenowy komponent panewkowy. Połączenie takie jest w niewielkim stopniu droższe od połączenia metal - polietylen. Ceramiczna głowa charakteryzuje się wysokim stopniem gładkości powierzchni co redukuje zużycie się polietylenu.
Połączenie to umożliwia zastosowanie głów o średnicy od 22,5 do 32 mm.
3. metal-metal - w których obydwa elementy: głowa i komponent panewkowy (wkładka lub cały komponent) wykonane są z metalu. Rozwiązanie to jest stosunkowo drogie.
W produkcji wykorzystuje się stopy chromowo-kobaltowe z różnymi metodami obróbki powierzchni. Niektórzy producenci stosują także powierzchnie metalowe powlekane cienką warstwą materiału ceramicznego (tlenek cyrkonu) dla dalszej redukcji zużycia. W tym typie artykulacji zastosować można tradycyjne głowy endoprotezy
o średnicy 28 mm lub tzw. "duże głowy: w zależności od średnicy panewki (nawet ponad 60 mm).
4. ceramika-ceramika - w których stosowana jest ceramiczna głowa trzpienia endoprotezy i ceramiczna wkładka do komponentu panewkowego (obecnie nie stosuje się już panewek w całości ceramicznych). Artykulacja ta jest stosunkowo droga. Charakteryzuje się bardzo małym zużyciem. Kontrowersje wzbudzają doniesienia o pęknięciach wkładek lub głów ceramicznych przy urazach stawu, są to jednak pojedyncze przypadki. W połączeniu tym możliwe jest stosowanie głów o średnicy od 28 do 48 mm.
Ze względu na kształt komponentu udowego endoprotezy dzielimy na:
1. rozpatrując rodzaj stosowanego implantu: endoprotezy trzpieniowe (najczęściej stosowane na świecie oraz w Polsce) oraz endoprotezy beztrzpieniowe (kapoplastyka),
w której implantacja następuje bez resekcji głowy i szyjki kości udowej
2. rozpatrując modularność trzpienia:
- jednoczęściowe - obecnie jedynie niektóre endoprotezy połowicze mają głowę na stałe złączoną z trzpieniem,
- modularne - które, wykazują możliwość zastosowania różnych rodzajów głów (ceramika lub metal) o różnej wielkości (średnice 22,5 mm, 28 mm, 32 mm oraz głowy XL),
- całkowicie modularne - z możliwością zastosowania wymiennych szyjek endoprotezy,
3. rozpatrując przekrój poprzeczny trzpienia wyróżniamy trzpienie prostokątne oraz elipsoidalne,
4. rozpatrując obecność kołnierza występują trzpienie kołnierzowe oraz bezkołnierzowe,
5. rozpatrując kształt podłużny trzpienia wyróżniamy trzpienie proste oraz anatomiczne cechujące się dopasowaniem do krzywizn bliższego końca trzonu kości udowej,
6. rozpatrując długość trzpienia wyróżniamy trzpienie standardowe oraz przynasadowe, które są stosowane od niedawna i są osadzane w szyjce i bliższej, krętarzowoprzynasadowej części kości udowej, np. Proxima (DePuy)
7. rozpatrując rodzaj powierzchni trzpienia endoprotezy wyróżniamy endoprotezy:
- cementowe z powierzchnią porowatą lub polerowaną,
- bezcementowe - z powierzchnią całkowicie lub częściowo pokrytą powłoką tytanową lub hydroksyapatytową,
8. rozpatrując modularność zastosowanego komponentu panewkowego wyróżniamy panewki:
- jednoczęściowe - cementowe wykonane z polietylenu lub bezcementowe - najczęściej stosowane w endoprotezoplastyce powierzchniowej (kapoplastyce), tzw.
panewki i głowy XL
-modularne - w których stosowany jest element montowany techniką bezcementową do kości i różnego rodzaju wkładki w zależności od artykulacji (polietylenowe, ceramiczne, metalowe i inne),
9. rozpatrując kształt zastosowanego komponentu panewkowego bezcementowego wyróżniamy panewki:
- sferyczne - montowane techniką press-fit lub wkręcane,
- stożkowe - zaopatrzone w gwint do wkręcenia komponentu w kość.
Obecnie na świecie produkowanych jest kilkadziesiąt rodzajów endoprotez stawu biodrowego, różniących się między sobą kształtem, sposobem mocowania, jak również rodzajem materiału, z którego są wykonane. Projektując endoprotezy stawu biodrowego dąży się do uzyskania implantu charakteryzującego się biozgodnością, biofunkcjonalnością oraz wysoką trwałością. Zastosowanie nowych materiałów na główki endoprotez o dużej twardości i odporności na zużycie, jak również zmniejszenie średnicy głów ma poprawić warunki tarcia układu głowa endoprotezy-panewka.