Forum Bioderko Strona Gwna


 
   
 
Poprzedni temat «» Nastpny temat
Autor Wiadomo
NDT-Bobath
Katja 




Status: Osteo. Ganza + Endo
Wiek: 44
Doczya: 12 Kwi 2009
Posty: 1244
Skd: Wawa/Silesia
Wysany: Wto 16 Cze, 2009   NDT-Bobath

Koncepcja rehabilitacji dla pacjentów po przebytym udarze mózgu lub innych urazach mózgowo czaszkowych

Udar mózgu - pojęcie ogólne ( kliniczne) określające każde nagłe wystąpienie mózgowych objawów ogniskowych wywołanych niedostatecznym krążeniem mózgowym powstałym z przyczyn miejscowych lub ogólnych.

W ostatnich latach problem chorób naczyniowych mózgu staje się przedmiotem wielu badań, poszukiwań metod leczenia jak również zmniejszenie ryzyka ich występowania. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) już od 1974 roku prowadzi badania nad chorobami układu krążenia, a celem tych badań jest zwalczenie trzech najważniejszych czynników ryzyka: zwiększone stężenie cholesterolu we krwi, palenie tytoniu i nadciśnienie tętnicze. Można przytaczać wiele danych statystycznych oraz próbować porównywać, na którym miejscu pod względem występowania można umieścić udary. Jednak najważniejsze jest to, że choroby naczyniowe mózgu to duży problem społeczny i ekonomiczny. Polly Laidler podaje dane statystyczne opracowane w Stanach Zjednoczonych. Podaje się, ze w tym kraju 794 osoby na 100 tyś. Mieszkańców przechodzi ostry udar mózgowy, co sprawia, że społeczeństwo amerykańskie kosztuje to ponad 7 bilionów dolarów rocznie. W tę kwotę wlicza się koszty leczenia, koszty zakładów leczniczych oraz utratę miejsca pracy, spowodowaną inwalidztwem. Badania wykazują również, że pacjenci po udarze mózgu wymagają więcej krótkotrwałych pobytów w szpitalu niż to jest w przypadku innych jednostek chorobowych.

W Polsce pewnie nikt nie stara się prowadzić tak szerokich spekulacji i badań na temat strat poniesionych na wskutek chorób naczyniowych, ale przy obecnym stanie Służby Zdrowia w naszym kraju te straty muszą być ogromne.
Wszystkie dokładne analizy wskazują, że problem leczenia, a zwłaszcza rehabilitacji powinien stać się kluczowym przedmiotem znalezienia sposobów opóźniania lub zapobiegania rozwojowi inwalidztwa poudarowego w naszym kraju. Musimy dążyć do poszukiwania metod rehabilitacji, które będą uwzględniać pielęgnację, opiekę prewencyjną, będą podnosić jakość życia pacjenta. Należy pamiętać, że udar mózgu to nie tylko zaburzenia ruchowe, ale również zaburzenia o charakterze poznawczym (percepcja, sensoryka), zaburzenia mowy, problemy z połykaniem. W wielu przypadkach stosując rehabilitację zapominamy o tych objawach. Polly Laidler bardzo odważnie pisze, że: „większość przewlekłych niedołężności związanych z udarem jest nabyta w wyniku tradycyjnego postępowania i doktrynalnych technik (np. arbitralne przyjmowanie założeń teoretycznych, bez względu na ich wykonalność lub skutki)”. Trudno nie zgodzić się z tą opinią przyglądając się na system oddziaływań, jaki stosowany jest do pacjenta udarowego przez lekarzy, pielęgniarki, dietetyczki, fizjoterapeutów oraz nieuświadomioną rodzinę. To właśnie ta grupa osób łącznie z logopedą i psychologiem powinna tworzyć grupę wzajemnie wspierającą się w dążeniu do zapobiegania rozwojowi, nie zawsze nieuchronnego, wymagającego stałej opieki inwalidztwa poudarowego. Na świecie już od wielu lat stosowana jest z dużym powodzeniem koncepcja pracy opracowana w latach czterdziestych nazwana NDT – Bobath. Twórcami tej koncepcji byli dr Berta i Karel Bobath Czesi mieszkający w Londynie. Opracowali oni metodę o charakterze neurorozwojowym, a bazą do jej stosowania jest doskonała znajomość rozwoju neurofizjologicznego człowieka.

Berta i Karel Bobath opracowali swoją metodę po szczegółowej analizie terapii dzieci z porażeniem mózgowym. Karel jako neurofizjolog zaobserwował, że fizjologiczny rozwój motorycznych wzorców ruchowych dziecka jest zdeterminowany, co może spowodować pewne nieprawidłowości rozwojowe. Dlatego też zaczęto tak prowadzić terapie, aby zbliżać się po przez torowanie nerwowo-mięśniowe do normalnego fizjologicznego rozwoju dziecka.
Koncepcja w raz z upływem czasu się rozwijała, a największe zastosowanie znalazła w przypadku rehabilitacji dzieci z porażeniem mózgowym. Po kilku latach uznano, że metoda ta odpowiednio opracowana i zróżnicowana może być z powodzeniem zastosowana u dorosłych z neurogennymi zaburzeniami ruchu o charakterze zapalnym, zwyrodnieniowym czy urazowym. Największe zastosowanie znalazła jednak w przypadku rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu. Koncepcja Bobath to badanie i terapia pacjentów z zaburzeniami CUN rozwiązująca problemy i zaburzenia funkcji, ruchu i tonusu mięśniowego. W koncepcji kładzie się szczególny nacisk na normalizację napięcia mięśni odpowiadających za prawidłową postawę i prawidłowy wzorzec ruchowy. Przez różne oddziaływania dąży się do wyhamowywania reakcji nieprawidłowych. Koncepcja Bobath zwraca uwagę na konieczność prawidłowych zgodnych z fizjologią oddziaływań od samego początku choroby. Już na intensywnej terapii wszystkie oddziaływania lekarskie, pielęgniarskie oraz fizjoterapeutyczne muszą być wykonywane tak, aby nie utrwalać patologii. Odpowiednie ułożenie, organizacja sali chorych, oddziaływania przy pacjencie muszą być wykonywane zgodnie z zasadami koncepcji Bobath. Jest to bardzo ważne, ponieważ badania przeprowadzone prze Światową Organizację Zdrowia (WHO) mówią, że 70 % bolesnych barków w udarach mózgowych powstaje na wskutek nieprawidłowej pielęgnacji pacjenta. Również we wczesnej fazie po udarze możemy obserwować narastanie tonusu mięśniowego w kierunku, hipertonusu (spastyczność). Nieprawidłowe zachowania w czasie pielęgnacji, badania czy oddziaływań fizjoterapeutycznych w tym okresie mogą bardzo utrwalać patologię, z którą w późniejszym okresie będzie trudno walczyć. Dlatego też już w tym momencie bardzo ważne jest torowanie pozytywnych wzorców postawnych i ruchowych, wykorzystując różnorodne wypróbowane zasady należące do koncepcji NDT.

Koncepcja Bobath zakłada współpracę temu złożonego z rodziny, lekarza, pielęgniarki, fizjoterapeuty, logopedy, psychologa oraz ergoterapeuty. Działanie takiego Temu pozwala na stosowanie prawidłowych oddziaływań przez 24 godziny. Wówczas pacjent może być usprawniany jako cały człowiek. Rodzina jest dokładnie informowana, w jaki sposób należy postępować z pacjentem w czasie odwiedzin w szpitalu czy w sytuacjach życia codziennego w domu. Należy pamiętać, że nawet najlepsza metoda usprawniania, choć stosowana dwa razy dziennie po godzinie nie jest w stanie wygrać z dziesięciogodzinnym trybem utrwalania patologii w dniu codziennym. Dlatego tak istotna w okresie po szpitalnym jest rola rodziny oraz osób przebywających, na co dzień z pacjentem. Terapeuci koncepcji Bobath muszą bardzo dobrze umieć analizować normalny fizjologiczny ruch człowieka. Muszą znać podstawy anatomii i neurofizjologii. Również bardzo ważna jest znajomość rozwoju neurofizjologicznego dzieci. Pracując nad normalizacją napięcia mięśniowego bardzo ważna jest wiedza neurofizjologiczna, pewne umiejętności techniczne oraz zdolność wczuwania się w sytuację ruchową (empatia). Bobath w wielu przypadkach, a zwłaszcza przy normalizacji napięcia mięśniowego, zwraca uwagę na konieczność stosowania pracy nonwerbalnej (bez stymulacji głosowej). Nonwerbalne poruszanie pacjenta to bardzo duża umiejętność terapeutyczna. Koncepcja NDT Bobath uczy jak poruszać, jak pielęgnować, jak karmić i jak postępować przez 24 godziny z pacjentem, który doznał uszkodzenia w CUN. Jest koncepcją, która nie określa sztywnych ram terapii i jest podatna na ciągłe polepszanie i modyfikowanie oddziaływań tak, aby osiągać zadawalający dla pacjenta efekt.
 
     
PawełK 
Paweł
Mikrus Bioderkus



Status: Fizjoterapeuta
Wiek: 40
Doczy: 04 Mar 2015
Posty: 3
Skd: Warszawa
Wysany: Pon 16 Mar, 2015   

Hej Katja! Chciałbym dodać jeszcze kilka informacji do Twojego postu. Koncepcję Bobath poznałem niespełna 4 lata temu i opieram na niej ocenę i terapię moich pacjentów z uszkodzeniem OUN.

Wiedza teoretyczna i praktyczna związana z torowaniem ruchu i nauczaniem motorycznym, pozwala zupełnie inaczej spojrzeć na potrzeby i problemy pacjentów. Twórcy koncepcji już w pierwszych latach po jej ukonstytuowaniu podkreślali, że rehabilitacja nie opiera się na zestawie ćwiczeń, który można „przepisać” pacjentowi. Fizjoterapeuci powinni dysponować szerokim wachlarzem technik, które muszą selekcjonować, modyfikować i dopasowywać do potrzeb pacjenta w zależności od jego deficytu neurologicznego. Kwestią podstawową jest konstruowanie terapii w odniesieniu do konkretnego celu – specyficznego dla każdego pacjenta znajdującego się w określonej sytuacji życiowej.
Powiązanie terapii z zadaniami nawiązującymi do codziennych czynności wynika z założenia, że człowiek porusza się po to, by realizować określone zadania w specyficznym otoczeniu. Nauczanie ruchu w oderwaniu od funkcji jest mało przejrzyste dla pacjentów i ogranicza ich motywację.

Koncepcja NDT Bobath odwołuje się do warunków prawidłowego ruchu, wśród których można wyróżnić czynniki:

• motoryczne - aktywność posturalna i ukierunkowana na zadanie
• czuciowe – selektywna percepcja bodźców dostarczanych do OUN
• poznawcze – motywacja, osąd, planowanie
• percepcyjne – ocena przestrzeni związana z analizą wzrokowa, np. odróżnianie obiektów od tła
• biomechaniczne
Zaburzenie jednego lub wielu spośród wymienionych czynników prowadzi do powstawania strategii kompensacyjnych gdyż osoby z niedowładem chcą odzyskać utracone możliwości ruchowe za wszelką cenę. Strategie kompensacyjne są stereotypowe i trudne do adaptacji. Utrwalane przez dłuższy czas skutkują dalszym ograniczeniem puli programów ruchowych. Stąd istotne jest prowadzenie terapii ruchowej (m.in. pionizacji, terapii ułożeniowej) już od drugiej doby po udarze jeśli nie ma ku temu innych przeciwwskazań medycznych, a następnie nauczanie prawidłowych zmian pozycji i kolejnych potrzebnych umiejętności motorycznych.

Rehabilitacja chorych z uszkodzeniem OUN jest procesem dynamicznym stąd często zachodzi potrzeba weryfikacji i zmiany elementów terapii ruchowej. Stale dokonywana jest ocena możliwości pacjenta, ocena skuteczności stosowanych technik oraz hipotez, modyfikacja planu terapii i rewizja celów.

Jeśli chodzi o wielodyscyplinarne zespoły zajmujące się 24-godzinną opieką nad pacjentem, to jest to rzeczywistość wciąż nieobecna w polskich warunkach. A szkoda bo badania potwierdzają, że tylko taka współpraca pozwala na maksymalną realizację celów rehabilitacji.
_________________
PK
 
     
Katja 




Status: Osteo. Ganza + Endo
Wiek: 44
Doczya: 12 Kwi 2009
Posty: 1244
Skd: Wawa/Silesia
Wysany: Pi 20 Mar, 2015   

PawełK dzięki za bardzo przejrzyste i ciekawe informacje :-) Powiem Ci szczerze, że my "Bioderkowicze" z reguły myślimy, że ta koncepcja leczenia jest "zarezerwowana" dla pacjentów nazwijmy: neurologicznych. A to nie do końca właściwe, myślenie, mam rację? Może to trudne pytanie, ale jak korzysta się z dobrodziejstwa NDT-Bobath w przypadku np. pacjentów po implantacji endoprotezy? Śmiało możemy sobie wyobrazić pracę w oparciu o tą metodę z osobą np po udarze, ale czy równie "sprytnie" zadziała ta metoda np. przy nauce (prawidłowego) chodzenia pacjenta "biodrowego"? Czy korzysta się z niej na innej płaszczyźnie? Opowiedz więcej, bo zdaje się, że wiesz na ten temat niemało :)
 
     
PawełK 
Paweł
Mikrus Bioderkus



Status: Fizjoterapeuta
Wiek: 40
Doczy: 04 Mar 2015
Posty: 3
Skd: Warszawa
Wysany: Sob 21 Mar, 2015   

Cześć :)
Po kilku latach pracy z tą metodą mam poczucie, że chociaż jest adresowana do pacjentów z uszkodzeniami OUN, to można ją z powodzeniem zastosować w ocenie i terapii wszelkich innych pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu ruchu. W zasadzie przyjęcie pewnych kryteriów pozwala wyodrębnić jakieś grupy pacjentów, ale z drugiej strony pomocy fizjoterapeuty oczekuje konkretna osoba, która stawia sobie określony cel związany z odzyskaniem czy poprawieniem określonej umiejętności motorycznej, pozbyciem się bólu etc. Pacjent z deficytem neurologicznym objawiającym się zazwyczaj niedowładem , może mieć endoprotezę, zmiany zwyrodnieniowe w stawach, dyskopatię, skoliozę, zmiany pourazowe, złamania itd. Choroby inne niż podstawowa mogą w znacznym stopniu rzutować na cel i kształt terapii ruchowej. Myślę że rozumowanie kliniczne na którym opiera się koncepcja Bobath sprawdza się także poza oddziałami rehabilitacji neurologicznej.
Zastanawiam się co może być „dobrodziejstwem” NDT w przypadku reedukacji chodu u osób po implantacji endoprotezy. Hmm... Zawsze będziemy mieli do czynienia z pewnym brakiem kontroli posturalnej, zaburzeniem fizjologicznych wzorców ruchowych i różnymi kompensacjami . Kluczem do sukcesu w pracy z takimi pacjentami może być umiejętność szczegółowego analizowania cyklu chodu. Jest to pomocne w ustaleniu kluczowych faz chodu i struktur ciała, nad którymi warto popracować. Techniki mobilizacji tkanek miękkich i sposoby torowania ruchu mogą być również użyteczne chociaż czasami wymagają adaptacji :) Trudno podać mi więcej szczegółów bez odniesienia do konkretnej sytuacji pacjenta.
Mam nadzieję, że odpowiedziałem na twoje ptyania :)
Pozdrawiam
Paweł
 
     
Katja 




Status: Osteo. Ganza + Endo
Wiek: 44
Doczya: 12 Kwi 2009
Posty: 1244
Skd: Wawa/Silesia
Wysany: Wto 24 Mar, 2015   

Paweł, dzięki :-) Tak, to "Bioderkowiczom" zdecydowanie rozjaśnia w głowie i naświetla jak metoda może odnieść się do ich problemu i leczenia. Myślę, że najczęściej jest tak, że wykwalifikowani terapeuci w swojej pracy bardzo często łączą metody swojego warsztatu, wykorzystując "po trochu" z każdej by uzyskać najlepszy efekt i mieć największe możliwości trafnej diagnozy a co za tym idzie leczenia.
Paweł, dużo sukcesów w pracy z pacjentami Ci życzę!
 
     
Wywietl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie moesz pisa nowych tematw
Nie moesz odpowiada w tematach
Nie moesz zmienia swoich postw
Nie moesz usuwa swoich postw
Nie moesz gosowa w ankietach
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  
 
   

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Template created by Qbs. Template theme based on Unofficial modifications.