Forum Bioderko Psychologia w chorobie - Imię dla protezy - poczÄ tek akceptacji siebie po operacji ? AgaW - Pon 04 Lut, 2013 Temat postu: Imię dla protezy - poczÄ tek akceptacji siebie po operacji ? Imię dla protezy jako poczÄ tek nowego etapu ? Akceptacja siebie, swojego ciała po operacji to niesłychanie waĹźna sprawa wpływajÄ ca nie tylko na nasz nastrĂłj, naszÄ ocenę siebie ale teĹź na relacje innymi ludĹşmi i zwiÄ zki partnerskie. Psychika ludzka potrafi szukać rozwiÄ zań majÄ cych na celu zwiększenie akceptacji swojego ciała po operacji. NiektĂłre osoby nazywajÄ swoje protezy imionami jak dzieci, zwierzęta. Z pozoru moĹźe to wydać się dziwne i śmieszne, ale właśnie nadanie imienia to forma akceptacji „nowego siebie” po operacji. NadajÄ c imię protezie przyjmujemy psychicznie jÄ jako swojÄ część. Proteza jako część ciała to bardzo istotne zagadnienie - akceptacja faktu jej posiadania to poczÄ tek nowego Ĺźycia po operacji. Jedne osoby akceptujÄ protezę łatwo, czekajÄ c miesiÄ cami na operację oczekujÄ tego nowego etapu Ĺźycia z sztucznym stawem i cieszÄ się, gdy w końcu po operacji majÄ nowÄ część siebie. Wybieranie imienia dla protezy przypomina wybieranie imienia dla dziecka, ktĂłre jest radośnie oczekiwane. Inne osoby, szczegĂłlnie młode lub po wypadkach majÄ czasem trudność w przyjęciu do świadomości konieczności posiadania protezy – odbierajÄ jÄ jako ciało obce w swoim organizmie. Co ciekawe plomby, mosty za zębach ( ktĂłre teĹź sÄ sztucznymi dodatkami ) zwykle odbierane sÄ jako naturalnÄ sprawę. Posiadanie protezy w biodrze czasem postrzegane jest negatywnie. WiÄ Ĺźe się to z psychikÄ człowieka, lękiem przed ograniczeniem, utratÄ sprawności. To takĹźe strach przed brakiem akceptacji innych. Świadomość, Ĺźe biodro juĹź nie odrośnie, Ĺźe trzeba będzie pewne rzeczy w Ĺźyciu moĹźe zmienić, a z pewnych zrezygnować czasem jest bardzo trudna do akceptacji psychicznej. Proteza jest koniecznościÄ , ale nie musimy przyjmować jej jako koniec naszego Ĺźycia. Wszczepienie protezy moĹźe wymuszać i często wymusza pewne zmiany w Ĺźyciu, ale mogÄ to być zmiany na coś innego, lepszego. Czasem trudno się otworzyć na moĹźliwość pozytywnych zmian - pewne dyscypliny sportu mogÄ stać się ryzykowne, ma się świadomość Ĺźe obcasy będÄ szkodzić bardziej itd. KaĹźdy medal ma dwie strony – proteza moĹźe być poczÄ tkiem dbania o zdrowie, o odĹźywianie. MoĹźna zachęcić do uprawiania nowego rodzaju aktywności np. pływania, Nordic Walking, roweru. Posiadanie protezy moĹźe zachęcić do zdrowszego trybu Ĺźycia, do aktywności, ćwiczeń gimnastycznych ktĂłre dobierze fizjoterapeuta. MoĹźe być poczÄ tkiem zmiany wyglÄ du, stylu – rezygnacja z niektĂłrych butĂłw moĹźe pomĂłc w odkryciu, Ĺźe tak naprawdę moĹźna czuć się dobrze takĹźe w innym obuwiu, Ĺźe najwaĹźniejsze jest dobrze się czuć ze sobÄ a ubranie to tylko dodatek do nas. Ludzka natura potrzebuje bodĹşcĂłw, zmian aby się rozwijać. Operacja biodra moĹźe być takim bodĹşcem do pozytywnych zmian. Poszukajmy dobrych stron, wykorzystajmy tÄ konieczność, aby coś zmienić na lepsze w swoim Ĺźyciu. Choroba zmienia ludzi, to jest naturalna reakcja – pozwĂłlmy jej zmienić nas pozytywnie, sprĂłbujmy czegoś nowego czego wcześniej nie robiliśmy przed chorobÄ – otwĂłrzmy się na tÄ zmianę i szukajmy nowych siebie. Pierwszym krokiem do tego moĹźe być właśnie nadanie imienia protezie, ktĂłra będzie towarzyszyć w Ĺźyciu. traberit - Pią 05 Gru, 2014 Dziwie tak nazwać swojÄ protezę, ludzie patrzÄ cy się na ciebie dziwnie mogÄ się patrzeć no nie wiem zaleĹźy jak z tÄ adaptacjÄ ale jak dla mnie to zaleĹźy od osobowości. kinga - Pią 05 Gru, 2014 traberit napisał/a: Dziwie tak nazwać swojÄ protezę, ludzie patrzÄ cy się na ciebie dziwnie mogÄ się patrzeć no nie wiem zaleĹźy jak z tÄ adaptacjÄ ale jak dla mnie to zaleĹźy od osobowości. Jeszcze dziwniej łamać Regulamin Forum, ktĂłry chwilę wcześniej zaakceptowałeś w czasie rejestracji. Jeszcze jedna prĂłba reklamy, a Twoje konto zostanie usunięte. WiolkaKlaman - Pią 19 Lut, 2016 Fajny artykuł Chyba muszę teĹź znaleźć jakieś imię. dominikatop - Czw 05 Maj, 2016 Temat postu: Re: Imię dla protezy - poczÄ tek akceptacji siebie po operacj Post dla mnie! bardzo fajnie npisany dla mnie zdecydowanie na +. nigdy nie pomyślałabym o nadaniu imienia protezie. AgaW napisał/a: [b] Inne osoby, szczegĂłlnie młode lub po wypadkach majÄ czasem trudność w przyjęciu do świadomości konieczności posiadania protezy – odbierajÄ jÄ jako ciało obce w swoim organizmie. Co ciekawe plomby, mosty za zębach ( ktĂłre teĹź sÄ sztucznymi dodatkami ) zwykle odbierane sÄ jako naturalnÄ sprawę. Posiadanie protezy w biodrze czasem postrzegane jest negatywnie. WiÄ Ĺźe się to z psychikÄ człowieka, lękiem przed ograniczeniem, utratÄ sprawności. To takĹźe strach przed brakiem akceptacji innych. Świadomość, Ĺźe biodro juĹź nie odrośnie, Ĺźe trzeba będzie pewne rzeczy w Ĺźyciu moĹźe zmienić, a z pewnych zrezygnować czasem jest bardzo trudna do akceptacji psychicznej. Proteza jest koniecznościÄ , ale nie musimy przyjmować jej jako koniec naszego Ĺźycia. Wszczepienie protezy moĹźe wymuszać i często wymusza pewne zmiany w Ĺźyciu, ale mogÄ to być zmiany na coś innego, lepszego. Czasem trudno się otworzyć na moĹźliwość pozytywnych zmian - pewne dyscypliny sportu mogÄ stać się ryzykowne, ma się świadomość Ĺźe obcasy będÄ szkodzić bardziej itd. KaĹźdy medal ma dwie strony – proteza moĹźe być poczÄ tkiem dbania o zdrowie, o odĹźywianie. MoĹźna zachęcić do uprawiania nowego rodzaju aktywności np. pływania, Nordic Walking, roweru. Posiadanie protezy moĹźe zachęcić do zdrowszego trybu Ĺźycia, do aktywności, ćwiczeń gimnastycznych ktĂłre dobierze fizjoterapeuta. MoĹźe być poczÄ tkiem zmiany wyglÄ du, stylu – rezygnacja z niektĂłrych butĂłw moĹźe pomĂłc w odkryciu, Ĺźe tak naprawdę moĹźna czuć się dobrze takĹźe w innym obuwiu, Ĺźe najwaĹźniejsze jest dobrze się czuć ze sobÄ a ubranie to tylko dodatek do nas. Ludzka natura potrzebuje bodĹşcĂłw, zmian aby się rozwijać. Operacja biodra moĹźe być takim bodĹşcem do pozytywnych zmian. Poszukajmy dobrych stron, wykorzystajmy tÄ konieczność, aby coś zmienić na lepsze w swoim Ĺźyciu. Choroba zmienia ludzi, to jest naturalna reakcja – pozwĂłlmy jej zmienić nas pozytywnie, sprĂłbujmy czegoś nowego czego wcześniej nie robiliśmy przed chorobÄ – otwĂłrzmy się na tÄ zmianę i szukajmy nowych siebie. Pierwszym krokiem do tego moĹźe być właśnie nadanie imienia protezie, ktĂłra będzie towarzyszyć w Ĺźyciu. z tym fragmentem postu najbardziej się utoĹźsamiłam . trafiłaś w dziesiÄ tke, jako osoba młoda mam takie same odczucia i obawy jak opisałaś. RĂłwnieĹź jestem myśli , Ĺźe po operacji bede nowÄ innÄ osobÄ . Wiem, Ĺźe "po" będę musiała bardzo się starać , aby osiÄ gać to coraz bardziej satysfakcjonujÄ ce efekty. mam zamiar zaszczepic w sobie ducha sportowego , zdrowiej sie odĹźywiać, ale rĂłwnieĹź zaczÄ Ä‡ podróşować , chodzić na długie spacery achh marzenie, ale do spełnienia!:) AgaW - Nie 08 Maj, 2016 dominikatop napisał/a: achh marzenie, ale do spełnienia!: Oczywiście Ĺźe do spełnienia! Niech to nie będzie tylko Twoim marzeniem ale ustal sobie takie właśnie Twoje cele i kroki co masz zrobić aby stały się rzeczywistościÄ . Trzymaj się tego planu a ani się obejrzysz jak po kolei będÄ się realizowały dorotabeata - Nie 08 Maj, 2016 dominikatop, Ja tego nie rozumiem. Nie potrzeba jakiejś akceptacji endoprotezy To jest zwykła operacja, jak wycięcie wyrostka robaczkowego. Tyle, Ĺźe po operacji trzeba chodzić o kulach i przez kilka tygodni bardzo przestrzegać zasad zachowania zaleconych przez lekarza (Ĺźeby endoproteza dobrze się trzymała). Ja nie odczuwam Ĺźadnej róşnicy między stawem swoim i sztucznym. Jest wszystko, jak było poprzednio, tyle, Ĺźe noga moĹźe lepiej funkcjonować i oczywiście nie ma bĂłlu. Natomiast sprawa rehabilitacji i normalnego chodzenia, jest indywidualna i bardzo róşna. Wszystko zaleĹźy od sytuacji przed operacjÄ . Czasem potrzebna jest wysokospecjalistyczna fizjoterapia. Na to trzeba zwrĂłcić największÄ uwagę, nawet przed operacjÄ . Trzymaj się Pozdrawiam biedronne - Pon 09 Maj, 2016 A ja rozumiem. Inaczej to odbieram, ale potrafię sobie wyobrazić, Ĺźe niektĂłrzy potrzebujÄ zaakceptować nowy obraz siebie, Ĺźe to nie jest taka drobna zmiana. Gdyby to nie była endoproteza tylko proteza - taka klasyczna zewnętrzna jak przy utracie kończyny to bym potrzebowała pogodzić się z tym, Ĺźe tak (inaczej) teraz wyglÄ dam, Ĺźe takÄ mam nogę. Rozumiem, ze ktoś moĹźe mieć podobne odczucia przy endoprotezie, mimo, Ĺźe jest ona schowana przed ludzkim wzrokiem. To bardziej chodzi o jak się swoje ciało postrzega i Ĺźe to postrzeganie trochę musi ulec zmianie i Ĺźe trzeba się z tÄ zmianÄ pogodzić. dominikatop - Czw 12 Maj, 2016 biedronne, dziekuje za zrozumienie mnie bardziej chodzi o samÄ operacje, nie tylko Ĺźycie po. mam uraz do znieczulen itp. zle znioslam cesarskie ciecie. wiedzialam, ze nie urodze naturalnie, wlasnie ze wzgledu na moje biodro, mialam specjalne zalecenie i musialo byc cc. i przerazal mnie fakt ze beda ciÄ Ä‡ mĂłj brzuch. trzy razy podczas porodu doslownie myslalam , ze umieram , poniewaz spadalo mi bardzo cisnienie. nieco lepiej bylo jak uslyszalam pierwszy krzyk z corki, teraz wiem ze ten lęk byl spowodowany stresem , czy z dzieckiem bedzie wszystko okej. podobnie jest teraz. wizja operacji jest dla mnie przerazajaca, ale jednoczesnie bardzo sie z niej ciesze i wyczekuje telefonu. nie chcialabym nic slyszec, a domyslam sie jakich narzedzi sie uzywa do takich operacji (widzialam tez filmy na yt, ogladalam i kladlam na glowe poduszke po chwili znow zerkalam z przrrazeniem i lzami w oczach) . dorotabeata, Jest Pani juĹź po wszystkim i inaczej postrzega Endoprotezę. jesteśmy tez nieco w odleglym od siebie przedziale wiekowym i to rĂłwnieĹź zmienia postać rzeczy. Cieszę sie ze tak Pani postrzega operacje i bije od Pani optymizmem, Ĺźyczę jak najwiecej zdrowia i rĂłwnieĹź pozdrawiam ciepło. biedronne - Pią 13 Maj, 2016 dominikatop, poprosisz o coś na sen i obudzisz się po w nowej rzeczywistości. Ja zgoła odmiennie byłam mega ciekawa co tam będÄ robić i nie chciałam spać. Ale to rutynowa kwestia do uzgodnienia z anestezjologiem tuĹź przed operacjÄ . Przy CC i znieczuleniu dolędĹşwiowym nie ma chyba takiej moĹźliwości, Ĺźeby dostać środki nasenne, narkozy chyba teĹź nie robiÄ bez ewidentnych wskazań. Przy biodrze jest większe pole manewru. Będzie dobrze! maaly-22 - Sob 14 Maj, 2016 Dominiko tak jak pisze Biedronne wszystko jest do ustalenia z anastezjologiem mnie tez przed zabiegiem na wywiazie pytał czy chce spać czy szłuchać co robiÄ .Chciałem poszłuchać ale uspali mnie podobno za duze nerwy stres jak i podobno był powazniejszy zabieg endo po ktĂłrym dostałem o wiele silniejsze leki pp bĂłlowe niz morfina .Wiezyłem ze będzie wszystko ok i było i jest juz za niedługo dwa lata z endo... Cyryl - Sob 14 Maj, 2016 moim zdaniem, jeĹźeli ktoś zaakceptował swoje ograniczenia fizyczne (niepełnosprawność) przed operacjÄ , to jakiĹź problem zaakceptować siebie sprawnym? maaly-22 - Sob 14 Maj, 2016 Ano dla nie ktĂłrych jest problem np ja jestem po wypadku i po endo i od wypadku jest 4 lata a o endo dwa a wszystko jest w pszychicze i chodz wiem ze jestem sprawny to nie raz podchodze do pewnych spraw rzeczy jakoniepełnosprawny np rok temu malowałem 100m dachu i cieszyłem się z faktu ze majÄ c endo mogę to zrobić a nie ze dach jest pomalowany.... dominikatop - Pon 16 Maj, 2016 Cyryl, z racji tego, Ĺźe jestem od Pana o prawie 40lat młodsza, nieco inaczej postrzegam ten temat. pablo1971 - Pon 16 Maj, 2016 dominikatop, Masz rację ja teĹź się zastanawiałem długo czy nie za młody na takÄ operację jeden lekarz trzeba operować drugi Ĺźe za młody ale i tak na oddziale byłem najmłodszy po operacji raczej osoby były juĹź w wieku koło 60 lat..a co dopiero takich młodych jak ty..pozdrawiam... dominikatop - Pon 16 Maj, 2016 pablo1971, wiedzialam od poczatku jak tylko zrobilam pierwsze zdj rtg, ze bede miala operacje w przyszlosci. kazdy lekarz mowil ze narazie jestem za mloda, a dysplazja caly czas postepuje. czekalam bardzo niecierpliwie, co wizyte u lekarzy az ktos w koncu mnie wybawi i podejmie sie operacji. bardzo sie ucieszylam , ze w koncu nie zwazajac na moj wiek, lekarz dal mi tryb pilny i niecierpliwie czekam teraz za telefonem ze szpitala. ciesze sie bardzo ! ale przeraza mnie operacja, tak po prostu, boje sie i juz. wiem jak wyglada taka operacja , jakich narzedzi sie do niej uzywa, jakie dzwieki jej towarzysza (dzwieki sa dla mnie najbardziej straszne) . mam zle wspomnienia z cesarkÄ (nie rekonwalestencjÄ , bo bardzo szybko wstalam, chodzilam, nie rozczulalam sie nad soba i generalnie bardzo bardzo sie ciesze ze urodzilam przez cc) , jak juz pisalam 3 razy spadalo mi cisnienie i myslalam ze umieram. obecnie w domu wykonuje wszystkie obowiazki i wychowuje corke. boje sie zycia po operacji z tego wzgledu , ze bede musiala bardzo uwazac na swoja nowa nogę i bede bardziej ograniczona ruchowo niz przed. wiec corki od razu nie bede mogla wziac na rece, pilnowac jej sama. coreczka ma 16 miesiecy i nie usiedzi w miejscu ani na chwile. jestem pozytywnie nastawiona, inni rowniez mlodzi przez operacje przeszli i dali rade , wiec ja rowniez sobie poradze. mysle jednoczesnie, ze dobrze jest miec jakies obawy , niz pozniej rozczarowac sie , ze nie wszystko tak łatwo przychodzi. mam zamiar wyznaczac sobie cele i stopniowo do nich dÄ Ĺźyć. wtedy bede zadowolona starsi ludzie , a tym bardziej osoby juz po operacji maja juz zupelne wyobrazenie. maaly-22 - Pon 16 Maj, 2016 Dominiko czytajÄ c Twojego posta i wszpominajÄ c sobie swĂłj zabieg endo rozumie Ciebie i Twe obawy co o zabiegu mozna w czasie niego spać a co do sytuacji po zabiegu najwazniejsze sÄ pierwsze trzy mieśiÄ ce .A dziecko moĹźe zrozumieć sytuacje szybciej niz ty mĂłj bratanek miał trzy lata zawsze podawał mi kule i pytał czasem kiedy wujkowi noga wyzdrowieje cego i Tobie z serca zycze jak i tez zadnych komplikacji po zabiegu trzymam kćiuki pomyślności.... dominikatop - Pon 16 Maj, 2016 maaly-22, dziękuję Cyryl - Pon 16 Maj, 2016 pablo1971 napisał/a: i tak na oddziale byłem najmłodszy po operacji raczej osoby były juĹź w wieku koło 60 lat..a co dopiero takich młodych jak ty..pozdrawiam... a ja byłem najstarszy, ale miałem wraĹźenie, Ĺźe pozostali sÄ starsi i byłem traktowany jak młodzieniaszek. dominikatop - Pon 16 Maj, 2016 Cyryl, nic tylko pozazdrościć maaly-22 - Wto 17 Maj, 2016 Nie patrzyłem na wiek w szpitalu czy na rehabilitacji najwazniejsze aby się dobrze dogadać mieć oczym rozmawiać wtedy czas lepiej i szybciej mijał i nie myślało się czy jest się przed endo po endo.... pablo1971 - Wto 17 Maj, 2016 dominikatop, Prawda jest taka Ĺźe jak trzeba to trzeba jesteś młoda sprawna to masz dla kogo szybko wracać do zdrowia ja po 4 m-c wrĂłciłem do pracy .I to lekarz chciał Ĺźe bym nie za szybko robił postępy..i nie forsował juĹź tak tej nogi po operacji..Na pewno będzie dobrze i trzeba myśleć pozytywnie...pozdrawiam.. dominikatop - Wto 17 Maj, 2016 pablo1971, jak najbardziej jestem pozytywnej myśli i niecierpliwie czekam na telefon . Cyryl - Sro 18 Maj, 2016 maaly-22 napisał/a: ...najwazniejsze aby się dobrze dogadać mieć oczym rozmawiać wtedy czas lepiej i szybciej mijał i nie myślało się czy jest się przed endo po endo.... i tego bym się wystrzegał, bo: podczas mojego pobytu w szpitalu (było nas 5 osĂłb) dowiedziałem się: - jak wykorzystać L4 w maksimum, - jak uzyskać uprawnienia na kartę dla osoby nie pełnosprawnej, - jak przedłuĹźyć do maksimum pobyt w szpitalu, - i inne takie, ale nikt nie powiedział: jak wyzdrowieć i w moim odczuciu nikt nie był tym zainteresowany, bo gdy ja karnie wykonywałem ćwiczenia pani od rehabilitacji od 6:00 do 22:00 (co godzinę chodziłem o balkoniku w pierwszym dniu, o kulach w drugim po 30m tam i z powrotem, a w międzyczasie ćwiczenia na nóşkę) reszta leĹźała, spała, a najwaĹźniejszym problemem było: to co rodzina przyniesie na obiad. więc z tym rozmawianiem bywa róşnie. na pewno pomaga zabić czas jeĹźeli masz moĹźliwość ćwiczyć i nie zamierzasz tylko leĹźeć, ale w powrocie do zdrowia nie pomaga, wręcz utrudnia, z tego oczywiście co ja doświadczyłem. maaly-22 - Sro 18 Maj, 2016 Cyryl ale nie lezałeś i nie patrzyłeś w sufit lecz miałeś do kogo otwozyć buzie pogadać....A to co sie dowiedziałeś to Twoja sprawa i mnie nie obchodzi czy ci to zbędne czy nie Twoja sprawa .Jak chodz troche znasz mojÄ historie to moĹźe wiesz ze w szpitalu z powodu wypadku i endo nie spędziłem dzień dwa czy tydzień lecz kilka tygodni i mozesz nie wiezyć ale pogawędka nawet o dupie marynie nieraz dawała radość gdy miało się dość wszystkiego nawet Ĺźycia .Dziś cieszę się ze mam swojÄ endo i ze wraz zniÄ mogę Ĺźyć normalnie bez bĂłlu... Cyryl - Sro 18 Maj, 2016 dla tego w mojej wypowiedzi moĹźesz przeczytać: "podczas mojego pobytu w szpitalu", "z tego oczywiście co ja doświadczyłem". nie twierdzę, Ĺźe moje doświadczenia sÄ uniwersalne i pasujÄ do wszystkich przypadkĂłw, ale zwaĹź teĹź Ĺźe osoba pytajÄ ca ma 21 lat i nie jest po wypadku tak jak Ty, ale jej pobyt w szpitalu będzie przypominał raczej to, co większość z nas doświadczyła. nie zaprzeczyłem terapeutycznej funkcji rozmowy w niektĂłrych przypadkach. chciałem tylko zaznaczyć, Ĺźe czasami te pogawędki przesłaniajÄ , a nawet zastępujÄ pracę. to czasem pułapka, z naciskiem na czasem. maaly-22 napisał/a: Cyryl ale nie lezałeś i nie patrzyłeś w sufit lecz miałeś do kogo otwozyć buzie pogadać... masz rację, ale z tych pięciu gości na mojej sali wszyscy byli w podobnym stanie co ja i pozostali leĹźeli okrÄ gły dzień nie patrzyli co prawda w sufit, ale gadali w najlepsze, a czas płynÄ Ĺ‚. a wiadomo czas to najlepszy lekarz. z tym Ĺźe ja po dwĂłch miesiÄ cach na konsultacje przyjechałem sam wchodzÄ c po dwa stopnie, a oni o kulach, ale w poczekalni rozmawiało się im przyjemnie. dominikatop - Sro 18 Maj, 2016 fanie jakby na sali byli inni pacjenci, ale gdybym byla sama to tez bym nie plakala:)

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group