Forum Bioderko Endoproteza - historie - Bioderko kotsura kotsur - Wto 23 Lut, 2010 Temat postu: Bioderko kotsura O tym, Ĺźe mam biodra dowiedziałem się stosunkowo późno w swoim Ĺźyciu. O tym, Ĺźe majÄ je inni, szczegĂłlnie w tej piękniejszej odmianie ludzkiego rodzaju wiedziałem od bardzo dawna ale na pewno nie kości były w tym przypadku przedmiotem moich zainteresowań. Ale ja? Pierwsze bĂłle pojawiły się w okolicach 40-tki w czasie wypraw gĂłrskich. Po całym dniu na szlaku wieczorami odczuwałem bĂłl, ale odpoczynek i wewnętrzne smarowanie właściwymi dla okolic gĂłrskich płynami sprawiały, Ĺźe rano wychodziłem ze schroniska rześki i zdrowy. Nigdy nie myślałem, Ĺźe moĹźe być coś nie tak z moim stawem biodrowym tym bardziej, Ĺźe bĂłl pojawiał się rzadko i nieregularnie - potrafił wystÄ pić po długim ale tylko spacerze Pod Reglami a nie pojawiał się po zaliczeniu KrzyĹźnego i zejściu do WodogrzmotĂłw. Potem występował coraz częściej, ale jego specyfika polegała na tym, Ĺźe nie przeszkadzał w normalnym funkcjonowaniu. Mało tego - nawet jeĹźeli pojawił się w trakcie to nigdy nie był tak dokuczliwy, Ĺźebym musiał przerywać gĂłrskÄ wycieczkę czy partię tenisa. Zdarzyło się jednak w czasie gry w tenisa, Ĺźe łupnęło bardzo mocno - tak, Ĺźe nie mogłem stanÄ Ä‡ na chorej nodze. Od tego czasu turlanie się w dół rĂłwni pochyłej nabierało coraz większego rozpędu a o powrocie do tenisa czy w gĂłry juĹź nie było mowy. Rozpoczęły się wizyty u lekarzy (znam chyba wszystkich ortopedĂłw w Warszawie i okolicach), konsultacje w Geteborgu i Wiedniu a nawet zalecona przez ktĂłregoś ze znawcĂłw rehabilitacja (po czym?). W międzyczasie utykanie na prawÄ nogę stawało się coraz bardziej widoczne i dokuczliwe a bĂłl praktycznie nie ustawał. Tłumaczyłem sobie - kwardym trza być nie mientkim i Ĺźyłem dalej i tak doczłapałem do laski, ktĂłrÄ kiedyś podarował mi kolega jako część gĂłrskiego ekwipunku (solidna włoska robota z giętego drewna oliwkowego z przytroczonÄ piersiĂłwkÄ ). Ostatnie dwa lata to właśnie codzienna współpraca z mojÄ nowÄ dziewczynÄ . Bez laski nie mogłem juĹź zrobić kroku. O tym, Ĺźe czeka mnie operacja wiedziałem juĹź od kilku lat. ZadziwiajÄ ce było jednak to, Ĺźe jedni mÄ drzy mĂłwili - natychmiast a inni - trzeba czekać. Trafiłem nawet na takiego (przed nazwiskiem miał napisane prof. i od tamtej pory nie wiem co to znaczy), ktĂłry powiedział, Ĺźebym nie myślał o Ĺźadnej operacji tylko kupił sobie kule, najlepiej "szwedki", i resztę Ĺźycia przekuśtykał jak zajÄ c! Zgroza! Tak czy inaczej nie spieszyło mi się pod nóş piłę i inne takie... Nikt nie umiał mi odpowiedzieć na pytanie o przyczynę zwyrodnienia. Nie miałem w dzieciństwie Ĺźadnych schorzeń, ktĂłre mogłyby być przyczynÄ samoistnÄ . Jedyne wytłumaczenie, ktĂłre przemawia do mnie to po prostu zmęczenie materiału z wiekiem po ciężkiej pracy fizycznej w wieku nastoletnim poprawione ośmioma latami zawodniczej gry w piłkę ręcznÄ . Rok temu Ĺźycie na chorej nodze stało się jednak koszmarne. Wtedy trafiłem do Otwocka, gdzie lekarz, ktĂłry mnie badał powiedział: "to co - w poniedziałek na oddział a we wtorek operacja?". Zdębiałem i z obawÄ , Ĺźe wybrzydzam poprosiłem o przełoĹźenie na po wakacjach. No i był to poniedziałek i wtorek, ale we wrześniu. O tym kiedy indziej... Katja - Sro 24 Lut, 2010 kotsur Dziękuję za opisanie Twojej historii. Czytałam jÄ z duĹźym zainteresowaniem. W kaĹźdym Twoim słowie czuję opuszkami palcĂłw sportowego ducha i miłość do gĂłr. Bardzo to do mnie przemawia i choć zabrzmi to trywialnie wiem co czułeś kiedy z roku na rok Twoje biodro buntowało się odbierajÄ c Ci radość z Ĺźycia i aktywności fizycznych, ktĂłre kochasz. Doskonale to rozumiem i znam to uczucie... Cieszę się,Ĺźe masz nowe biodro, nie piszesz jak Ci się z nim Ĺźyje. Czy wrĂłciłeś na ulubione szlaki? Faktycznie długo zwlekałeś z decyzjÄ o zabiegu.. ale często nie wiemy kiedy jest ten odpowiedni czas; często lekarze ich rozbieĹźne opinie zamiast pomagać komplikujÄ nasze dośc juĹź zagmatwane Ĺźycie. Napisz jak się ma Twoje nowe biodro. Czy pozbyłeś się juĹź bĂłlu i znĂłw cieszysz Ĺźyciem? Mam nadzieję, Ĺźe tak kotsur - Sro 24 Lut, 2010 Do szpitala trafiłem przygotowany materiałowo pod kaĹźdym względem. Oczywiście pod kaĹźdym względem w sposĂłb mało lub wręcz zupełnie nietrafny, ale co tam! Od samego przyjścia na oddział badania i badania a po południu - same atrakcje: zakaz jedzenia i picia, golenie i lewatywa. Nie wiadomo co najprzyjemniejsze! Na zabieg idzie się w swoim zwyczajowym, oddziałowym odzieniu. W poczekalni przed salÄ operacyjnÄ rozbieramy się najpierw do bielizny, wskakujemy na wĂłzek pod prześcieradło i zdejmujemy gacie. Tak przygotowani, a właściwie - rozgotowani wjeĹźdĹźamy na salę operacyjnÄ , gdzie przemiłe siostry ustawiajÄ wokół nas całe oprzyrzÄ dowanie. Tyle komputerĂłw dokoła siebie w Ĺźyciu nie widziałem ale pasjansa nie udało się ułoĹźyć. Nie wiem jak to się stało, ale po kilkunastu minutach juĹź spałem. Nic nie pamiętam. Zbudził mnie dopiero odgłos pracujÄ cej wiertarki (chyba) ale natychmiast zasnÄ Ĺ‚em na nowo. Po raz drugi w trakcie zabiegu ocknÄ Ĺ‚em się z powodu uwierajÄ cego prześcieradła pod lewÄ pachÄ i wtedy miałem nieco więcej świadomości niĹź za pierwszym razem. LeĹźałem na lewym boku okryty tym samym prześcieradłem i odgrodzony parawanem w okolicach klatki piersiowej. KÄ tem prawego oka widziałem twarz operujÄ cego mnie lekarza i krzÄ tajÄ ce się wokół niego pomocnice. Akurat pracował młotkiem z takim skutkiem, Ĺźe cały podskakiwałem na stole. Oczywiście nie czułem nic innego poza uwierajÄ cym zwojem prześcieradła. Niemrawo starałem się poprawić gadzinę, ale się nie udawało. Wtedy koło mojej twarzy, w odległości nie większej niĹź 10cm zobaczyłem twarz w masce i usłyszałem głos: „Co się dzieje?”. To co wydobywało się z mojego gardła to nie była ludzka mowa, tylko jakiś zupełnie bezwładny bełkot. Słyszałem siebie samego i pomimo, Ĺźe uĹźyłem wszelkich sił nijak nie mogłem usprawnić swojego aparatu mowy. „Twarz” chyba domyśliła się jednak o co mi chodzi po poprawiła uwierajÄ cÄ tkaninę i zapytała: „Czy coś jeszcze?”. Wtedy, ku mojemu najwyĹźszemu zdumieniu usłyszałem swĂłj czysty i lekko tylko bełkotliwy głos: „Tak, podwĂłjny czarny Johny Walker bez lodu, poproszę!”. Lekarz operujÄ cy zapytał z niedowierzaniem: „Czego pacjent chce?”. „Whisky” odparła twarz. „A weĹş mu k…a nalej!” stanowczo powiedział operujÄ cy i wrĂłcił do młotka. Zobaczyłem jak ręka od twarzy (wtedy uświadomiłem sobie, Ĺźe twarz ma rĂłwnieĹź inne części ciała i całość stanowi osobę dyĹźurujÄ cego przy mnie anestezjologa) wyciÄ ga się w kierunku ktĂłregoś z komputerĂłw i przekręca jakÄ Ĺ› gałkę. ZamĂłwiona whisky zaczęła działać a ja odleciałem w przyjemny stan upojenia. Kiedy się obudziłem ponownie leĹźałem juĹź na sali pooperacyjnej na wysokim łóżku na plecach, z kolanami uniesionymi do gĂłry na jakiejś podpĂłrce. Ilość róşnego rodzaju sznurkĂłw, wężykĂłw i kabli wokół mnie była przeraĹźajÄ ca. Poczułem się jak Robocop w trakcie tankowania. Niedaleko mojej głowy zobaczyłem ekran jakiegoś następnego komputera, na ktĂłrym w rytm bicia mojego serca podskakiwała sobie zielona kuleczka. Gapiłem się na niÄ jak zahipnotyzowany (czy zahipnotyzowany ma otwarte oczy?) i przypomniały mi się wszystkie filmy, na ktĂłrych taka scena kończy się tym, Ĺźe kuleczka przestaje podrygiwać i rozlega się jednostajny pisk. O, niedoczekanie! Masz skakać i juĹź! I do tego rĂłwniutko proszę, Ĺźebym się nie denerwował! A potem… Grazyna1950 - Sro 24 Lut, 2010 Gratuluję olbrzymiego poczucia humoru , no ale cĂłz nam pozostało ??????? kinga - Sro 24 Lut, 2010 kotsur napisał/a: Gapiłem się na niÄ jak zahipnotyzowany (czy zahipnotyzowany ma otwarte oczy?) i przypomniały mi się wszystkie filmy, na ktĂłrych taka scena kończy się tym, Ĺźe kuleczka przestaje podrygiwać i rozlega się jednostajny pisk. O, niedoczekanie! Masz skakać i juĹź! I do tego rĂłwniutko proszę, Ĺźebym się nie denerwował! hihi dobre czekam na dalszÄ część historii Edi - Sro 24 Lut, 2010 Kotsur jesteś niesamowity ...uśmiałam się do łez,ale ciekawa ta Twoja historia AgaW - Sro 24 Lut, 2010 Tak! Kotsur jesteś niesamowity ! - pięknie i z humorem potrafisz opisać swojÄ historię! Jesteś chodzÄ cÄ pozytynÄ energiÄ Czekam na dalszy ciÄ g Twojej historii pasiflora - Sro 24 Lut, 2010 To ja teĹź poproszę o takÄ samÄ whisky podczas operacji. Przepięknie opisujesz wszystko Jestem pod wraĹźeniem Czekam na dalszÄ część twojej historii kotsur - Czw 25 Lut, 2010 Na sali pooperacyjnej zwolna przychodziłem do siebie. Było wygodnie i nic nie czułem. Na zmianę zapadałem w sen lub w stan takiego pół-letargu. Pierwsza myśl jasna, ktĂłra przyszła mi do głowy świadomie, albo prawie świadomie była taka, Ĺźe wszystko, czego do tej pory nie wiedziałem – juĹź wiem, czego się obawiałem – zamieniło się w bĂłl lub cierpienie albo i nie, czego oczekiwałem - spełniło się lub nie. Fajnie tak – o swoim biodrze juĹź wiem wszystko. Teraz juĹź z gĂłrki! Co chwilę przychodziła Siostra ta lub inna, z takim lub innym zastrzykiem, płynem lub piguĹ‚Ä albo tylko z pytaniem jak się czuję albo czy czegoś nie potrzebuję. Jednym z pierwszych, ktĂłre pamiętam było: „Kaczusia czy cewniczek dla pana?”. „Kaczusia, poproszę, duĹźo frytek i buraczki na ciepło z małym chrzanikiem. Do tego browarek!”. Miałem jeszcze odpokutować za te wytarte, szpitalne Ĺźarty, ktĂłre – jak myślę – sÄ juĹź tak stare i nudne, Ĺźe tylko uprzykrzajÄ Siostrom ich ciężkÄ pracę. Zemściły się za nie wiele dni później srodze ale z taktem i duĹźym poczuciem humoru tak, Ĺźe musiałem uznać swojÄ poraĹźkę. Siostry to w ogĂłle odrębny temat, ktĂłremu kiedy indziej poświęcę słów dwa lub trzy nawet, bo warto. Znieczulenie ustępowało stopniowo od gĂłry. Najpierw czułem brzuch, potem plecy i coraz bardziej ku dołowi. Poruszyłem lewÄ nogÄ – działa, poruszyłem lekko chorÄ nogÄ prawÄ – teĹź działa, poruszyłem palcami u nĂłg – ruszajÄ się. No dobra, myślę sobie, udało się - będziemy Ĺźyć! Pomiędzy sznurkami, przewodami i wężykami dotknÄ Ĺ‚em rękÄ brzucha – jest w porzÄ dku, potem bioder i ud – teĹź sÄ . Jedno z nich poranione strasznie i opatulone, całe w bandaĹźach ale jest i nie boli. Szukam wreszcie interesu – o psiakrew! Znalazłem stłamszonÄ mizerotę po kilku chwilach w jakiejś niewielkiej skĂłrnej fałdce, ale – o zgrozo - ręka interes czuje, czyli jest na miejscu choć lichy taki ale on nie czuje ręki! ZaklÄ Ĺ‚em szpetnie i od razu wszystkie czarne myśli przeleciały mi przez głowę. Ani chybi tylko lekarz spóźnił się do roboty i zamiast niego jakiś stolarz z kowalem dorwali się do operacji. Cholera, prawie by im się wszystko udało tylko pomylili się przy montaĹźu! JuĹź widziałem siebie jak po wyzdrowieniu jadł będę uchem, sikał nosem a kichał kuta***! A co powie Ĺźona?! Co tu robić? Jest na to jakaś gwarancja, jakiś serwis? Okazuje się, Ĺźe czucie w tym organie, jednym z najczulszych instrumentĂłw męskiego ciała powraca jako ostatnie! Ze mnÄ teĹź tak było, uff! Tak czy inaczej to pytanie „kaczka czy cewnik” radzę potraktować z caĹ‚Ä powagÄ . Proces ustępowania znieczulenia jest zjawiskiem bardzo osobniczym i za pierwszym razem nie wiadomo czego się spodziewać. Mnie się wydawało, Ĺźe skoro mogę ruszać rękami to przecieĹź jakoś sobie poradzę. Okazało się, Ĺźe po kilku godzinach czułem, Ĺźe pęcherz mam pełen jak balon ale interes w Ĺźaden sposĂłb nie chciał słuchać ani próśb, ani gróźb, ani kadzenia mu o wielkiej jego roli i znaczeniu. Spał narÄ bany w trupa sukin***, i tyle! Pozostało poprosić o cewnik, ktĂłry ku mojej wielkie uldze pozostał za mnÄ przez dwie noce po operacji. Nie ma się czego wstydzić. Poza tym wygodne to bardzo - tak bardzo, Ĺźe przeszło mi nawet przez myśl czy nie moĹźna by tak na stałe takie urzÄ dzenie mieć ze sobÄ . Sen, jawa, półsen na zmianę. Piguły, kroplĂłwki, worki z płynami w ilościach i konfiguracji znanych, jak mam nadzieję, osobom odpowiedzialnym za mĂłj stan po operacji. Jeden SMS wysłany do bliskich w chwili pełniejszej świadomości, Ĺźe udało się i Ĺźyję. Tak upływa czas na sali pooperacyjnej aĹź do następnego dnia rano. W moim wydaniu w zdecydowanej większości był to sen. A propos – rzeczy, z ktĂłrych się rozbieramy przed operacjÄ oraz wszystkie inne zabrane nam przedmioty jak zegarek, telefon i co tam kto jeszcze w tę drogę zabiera wracajÄ do nas po operacji, na sali pooperacyjnej. Ale tak na dobrÄ sprawę pełna świadomość, Ĺźe mam to wszystko z powrotem dotarła do mnie dopiero na drugi dzień, kiedy obudziłem się juĹź na szpitalnym łóżku „na oddziale”. W bloku operacyjnym nie wolno korzystać z telefonu komĂłrkowego ze względu na moĹźliwość zakłócenia pracy tej całej aparatury, ktĂłra tam się znajduje i tak pracowicie podbija tę naszÄ „zielonÄ kulkę” do gĂłry w odpowiednim rytmie. Lepiej więc nie ryzykować. Mnie się udało uprosić Siostrę, Ĺźe tylko na chwilkę, i tylko jeden SMS (przygotowałem go sobie odpowiednio wcześniej). I tak teĹź było a potem - czerwony guziczek. Na drugi dzień rano – przygotowania do drogi powrotnej do oddziału. Zanim się obudziłem plÄ tanina kabli i drutĂłw wokół mnie znacznie się zmniejszyła a mnie pozostały trzy worki przymocowane do wychodzÄ cych z mojego ciała wężykĂłw. Na miejscu podskakujÄ cej zielonej kuleczki nie było juĹź „komputera” w ogĂłle. Ubieramy się na leĹźÄ co z pomocÄ Siostry, zbieramy swoje pozostałe fix matenta a potem podjeĹźdĹźa wĂłzek z oddziału kierowany przez panie Salowe i odbywa się pierwsza zmiana środka komunikacji wewnÄ trzszpitalnej - z jednego wĂłzka na drugi. Ktoś, kto pomyśli, Ĺźe to nie ma sensu bo jeden od drugiego się niczym nie róşni popełnia duĹźy bĹ‚Ä d – na jednym z nich jest bowiem napisane „Oddział x” a na drugim „Blok Operacyjny”. CzyĹź to nie dostateczna róşnica, Ĺźeby pomachać pacjentem? WystarczajÄ ca – no więc myk! Ktoś, kto naoglÄ dał się filmĂłw o amerykańskich szpitalach, gdzie tego typu czynność wykonuje się na 1, 2 i 3 musi pamiętać, Ĺźe scenariusze pisane dla szpitali róşniÄ się zasadniczo od tych z Hollywood! Tu dwie słabowite salowe wlokÄ pacjenta na prześcieradle jak wĂłr mięsno-kostny z jednego wĂłzka na drugi i jeszcze proszÄ , Ĺźeby pacjent pomĂłgł, na przykład przytrzymujÄ c wĂłzek, Ĺźeby nie odjechał. Ale uczciwe sÄ ! Zanim do dzieła przystÄ piÄ pytajÄ „Ile pan waĹźy?”. Kiedy odpowiedziałem, Ĺźe 106kg (bo człowiek ze mnie słuszny) odpowiedziały – „Oj, to będzie bolało!”. I bolało! Ale Ĺźeby raz?! Droga do oddziału wiedzie wszak przez gabinet RTG, bo trzeba zrobić zdjęcie pooperacyjne. To, Ĺźe na wĂłzku tego zrobić się nie da i trzeba się przenieść na stół pod aparatem to prawie oczywiste. Ale juĹź dlaczego poziom wĂłzka i stołu róşni się o około 30cm dla mnie oczywiste nie było i zapytałem „Czy tego wĂłzka nie da się obniĹźyć?”. AleĹź oczywiście, Ĺźe się da, ale „musiałby pan najpierw z niego zejść”. Skończyło się stekiem ordynarnych wyzwisk wyrzuconych w przestrzeń (bo przecieĹź bez adresata) po upadku z wysokości na obolałe dupsko. Po wykonaniu zdjęcia powrĂłt na wĂłzek, bo przecieĹź aparatem rentgenowskim nie będę jechał do oddziału! WidzÄ c w kÄ cie Sali kilku młodych facetĂłw Ĺźywo zajętych rozmowÄ poprosiłem, czy nie mogliby paniom Salowym pomĂłc? W odpowiedzi usłyszałem, Ĺźe oni nie sÄ tu od noszenia pacjentĂłw i wrĂłcili do rozmowy. PoniewaĹź juĹź poprzednio ustawiłem się w roli ordynarnego chama krzyknÄ Ĺ‚em tylko w ich kierunku, Ĺźe ja tu niedługo wpadnę i pokażę ci, ty ch…u, od czego ty tu jesteś! Bolało znowu a panowie od rozmowy chyba byli z tego zadowoleni. Dziś, gdybym musiał jechać tÄ samÄ trasÄ , nie pozwoliłbym się ruszyć z wĂłzka bez wsparcia co najmniej ze 3 – 4 słusznej siły pomocnikĂłw. Przyjazd do oddziału to juĹź sama radość. Wreszcie wśrĂłd swoich kimkolwiek by byli i jak długo bym ich znał. Znalazła się teĹź nieutulona w Ĺźalu Ĺźona („znowu mu się, cholera, udało”). Tak czy inaczej wielka ulga, Ĺźe wrĂłciłem! Grazyna1950 - Czw 25 Lut, 2010 To ja miałam "lepsze" podróşowanie. Nie przekładali mnie na wĂłzki, tylko z sali pooperacyjnej, poprzez rentgen na salę docelowÄ przewieĹşli mnie na łóżku. (oczywiście na dwĂłch łózkach - bo to pierwsze musiało zostać na pooperacyjnej), ale to i tak komfort. klara - Czw 25 Lut, 2010 TakÄ powieść w odcinkach, czyta się z zapartym tchem. Cóş za talent literacki Twoja opowieść moĹźe być szlagierem tego forum, jak "pamiętnik antyterrorysty" na Internetowym Forum PolicjantĂłw (o policji, z humorem, świetnie napisane, nadaje się do czytania dla wszystkich, bo naprawdę rozwesela). Czekam z zapartym tchem na kolejny odcinek duska - Czw 25 Lut, 2010 No niezle, Kotsur, Ale widze, ze zdecydowanie wrociles do formy Ciesze sie, ze juz po i Ĺźe wszystko Ci dziala prawdłowo Przyznam Ci sie, ze kiedys przy ktorejs z poprzednich operacji zrobilam straszna awanture operatorowi, ze uszkodzil mi rdzeń w kregosłupie.. Darlam sie, zwyzywalam go, biedaka, od konowałów z wiejskiej przychodni i innych niecenzurowanych slĂłw tez uĹźywałam bo wydawalo mi sie, ze nie czuje nogi po zabiegu a poza tym, bez ostrzeĹźenia załozyl mi wyciÄ g na 3 tygodnie Potem oczywiscie przepraszalam, ale ponoc takie "nerwowe" reakcje po znieczuleniach sie zdarzaja Grazyna1950 - Czw 25 Lut, 2010 duska napisał/a: zrobilam straszna awanture operatorowi, ze uszkodzil mi rdzeń w kregosłupie Oj, takie rzeczy co prawda bardzo rzadko, ale się zdarzajÄ . SÄ osoby, ktĂłre bardzo zdecydowanie odradzajÄ znieczulenie okołooponowe, właśnie ze względu na moĹźliwośc uszkodzenia rdzenia. zozo - Czw 25 Lut, 2010 Oj, dziewczyny nie straszcie – operacja sama w sobie niesie róşne ryzyka a znieczulenie podpajęczynĂłwkowe jest stosowane powszechnie nawet u kobiet w ciÄ Ĺźy, ktĂłre wymagajÄ cesarki. Nie dajmy się zwariować . A z wikipedii: "Znieczulenie podpajęczynĂłwkowe – forma znieczulenia regionalnego z grupy blokad centralnych, w ktĂłrej leki wywołujÄ ce przerwanie przewodnictwa nerwowego podaje się bezpośrednio do płynu mĂłzgowo-rdzeniowego znajdujÄ cego się w worku oponowym otaczajÄ cym rdzeń kręgowy drogÄ punkcji lędĹşwiowej. Ze względĂłw bezpieczeństwa nakłucie opony twardej wykonuje się w odcinku lędĹşwiowym kręgosłupa, gdzie nie istnieje ryzyko uszkodzenia rdzenia kręgowego. Znieczulenie charakteryzuje się bardzo szybkim poczÄ tkiem działania, przewidywalnym rozkładem obszaru znieczulenia oraz stosunkowo krĂłtkim czasem działania." Grazyna1950 - Czw 25 Lut, 2010 zozo napisał/a: Oj, dziewczyny nie straszcie Ja nie straszę, ale rĂłznie bywa. U mnie np. znieczulenie wogĂłle nie zadziałało i oprĂłcz leĹźenia 24 godz. bez ruszania głowÄ i tak miałam ogĂłlnÄ narkozę. Pamiętajmy kaĹźdy człowiek jest inny i dlatego to co dobre dla jednego niekoniecznie musi się sprawdzać w innych przypadkach. kinga - Czw 25 Lut, 2010 O znieczuleniu i jego rodzajach sÄ tematy w Dziele OgĂłlnym Kotsur świetna historia, super się czyta i z pewnościÄ przyda się wielu panom przychodzÄ cym na Forum małe prośba: nie uĹźywaj wulgaryzmĂłw Jak ja się cieszę, Ĺźe u mnie na pooperacyjnej jest sie tylko chwileczkę, a potem na oddział oddajÄ pacjenta kotsur - Czw 25 Lut, 2010 Ech Ĺźycie. Nie podoba mi się cenzura obyczajowa. Jak widać w tym co piszę słowa rzeczywiście wulgarne zastępuję kropkami natomiast słowa niezastrzeĹźone w Słowniku Języka Polskiego (tak się podobno nazywajÄ słowa tego typu, nie tylko w kontekście ich znaczenia zwyczajowego), choć ostre, nie powinny nikogo razić. No chyba, Ĺźe Szanowny Cenzor (lub Cenzorka) uwaĹźa, Ĺźe takie części ciała w ogĂłle nie istniejÄ . Pozdrowienia. Grazyna1950 - Czw 25 Lut, 2010 kotsur napisał/a: No chyba, Ĺźe Szanowny Cenzor (lub Cenzorka) uwaĹźa, Ĺźe takie części ciała w ogĂłle nie istniejÄ To forum czytajÄ rĂłwnieĹź dzieci. duska - Czw 25 Lut, 2010 Oczywiscie, Grazynko, Zozo ma całkowita racje. Nie ma mozliwosci uszkodzenia rdzenia przy znieczuleniu tego typu. Ja po prostu dostalam histerii bo cos mi sie wydawało, a zaraz po zabieguu cięzko o logikę Kinga, zaraz nas z Zozo udusisz, za zmiane tematu ale chcialam wyjasnic tę kwestię w tym miejscu, zeby ktos nie wpadl w panikę czytajÄ c post GraĹźynki. kinga - Czw 25 Lut, 2010 Oki ja tylko zwrĂłciłam uwagę zainteresowanym, Ĺźe tam jest wszystko obszernie napisane kotsur - Nie 28 Lut, 2010 Jak ruszy się z Morskiego Oka w gĂłrę to niedaleko, nieco powyĹźej schroniska, zaraz za pierwszym lub drugim zakrętem szlaku stoi kapliczka Matki Boskiej od Szczęśliwych PowrotĂłw. Nie zdarzyło się chyba nigdy bym tamtędy przechodzÄ c ze szlaku nie zszedł i nie posiedział chwilę przed kapliczkÄ . Teraz wracajÄ c z sali operacyjnej teĹź tam byłem i za swĂłj szczęśliwy powrĂłt dziękowałem. I tylko szkoda, Ĺźe rzeczywistość – jak juĹź zdecydowałem się oczy otworzyć - była inna. Tak, w tenisa to juĹź pewnie grał nie będę, ale w gĂłry i pod tę kapliczkę jeszcze wrĂłcę a potem pĂłjdę, jak zawsze, przez Czarny pod Rysami i dalej… Znieczulenie ustÄ piło zupełnie. WrĂłciła sprawność mięśni. Myśli sÄ jasne. Pierwsza i najwaĹźniejsza: NIE BOLI!!! Nic mnie nie boli! Ruszam nogÄ w lewo, w prawo, skręcam jÄ , unoszę kolano i je opuszczam. Nie boli. Napinam mięśnie łydki, uda, pośladka – nie boli nic poza lekkim czuciem świeĹźo zacerowanej rany. Siadam na łóżku i odkrywam koc – noga jest na swoim miejscu i nie boli. To stan nieznany mi od co najmniej 5 lat. Nie boli! Jak tu Ĺźyć bez tego, do czego przywykłem od lat? W dwie godziny po powrocie z sali operacyjnej pierwszy obchĂłd. Na czele profesor z ordynatorem a wokół cała świta doktorĂłw i lekarzy. Jest teĹź szefowa pielęgniarek, zwana popularnie Bosmanem i kilka panienek nie wiadomo po co. Obejrzeli nogę, z takim trudem i bĂłlem wykonane zdjęcia rentgenowskie – teĹź. Popytali i odpowiedzi posłuchali a wtedy ten najwaĹźniejszy nakazał: „No to pionujemy – Proszę wstać!”. Jak to wstać? Wszyscy? – pomyślałem – jak koniecznie chcesz to sobie stĂłj, ja dopiero co ze stołu operacyjnego spadłem! Ale moja zdziwiona miła spowodowała tylko ponaglenie: „Wstajemy, wstajemy!”. No to zwlokłem się przy pomocy rÄ k z wyrka i stoję na jednej nodze jak bocian nad ĹźabÄ . Taki komfort nie trwał jednak długo: „Proszę postawić drugÄ nogę na podłodze i sprĂłbować przenieść na niÄ ciężar ciała”. SprĂłbowałem! Dziwne – nie mogę nogi mocniej obciÄ Ĺźyć z jakiegoś powodu, ale tym powodem nie jest bĂłl. Nie boli! Jedna z uroczych panienek (nie wiadomo po co) przyturlała do mnie pojazd zwany balkonikiem a profesor powiedział: „Proszę sprĂłbować zrobić kilka krokĂłw”. SprĂłbowałem! I polazłem półstopy za półstopÄ na korytarz a cała świta za mnÄ . Nic nie boli! Jak juĹź wyprowadziłem świtę na korytarz to usłyszałem za sobÄ : „No pięknie! Proszę ćwiczyć jak najwięcej”. W tym momencie cała świta odwrĂłciła się na pięcie i potruchtała za profesorem dalej w obchĂłd a ja zostałem na środku korytarza, dobre 5, moĹźe więcej metrĂłw od łóżka jak Himilsbach z angielskim! Jakoś powoli zatoczyłem koło swoim pojazdem i tak jak wyszedłem, tak na wyrko wrĂłciłem. Wpadłem w nie z ulgÄ jakby w jaki azyl bezpieczny i mĂłj. Ulga nie trwała długo. Nie minęła godzina jak ta panienka od balkonika wrĂłciła i znowu kazała mi łazić. Tak juĹź pozostało przez cały mĂłj pobyt w szpitalu. Codziennie tuĹź przed południem przychodziła panienka od rehabilitacji (ta lub inna) i wyganiała mnie na spacerniak tyle, Ĺźe juĹź więcej nie wrĂłciłem do balkonika. Zaraz od drugiego dnia rozpoczęła się nauka chodzenia o kulach. Jak juĹź nabrałem trochę wprawy i ochoty (faktycznie trzeciego dnia po operacji) to i panienka przestała być potrzebna jako motywator tym bardziej, Ĺźe okazała się być mężatkÄ z nieĹşle juĹź ukształtowanÄ gromadkÄ przychĂłwku. Ech, i oczy teĹź juĹź nie te! Wrzesień był piękny i ciepły. Całe dnie moĹźna było spędzać na tarasie wygrzewajÄ c się w promieniach wczesnojesiennego słoneczka. Świadomość, Ĺźe to przecieĹź szpital psuła cały efekt tego odpoczynku, ale jak mocno zacisnÄ Ĺ‚em powieki i bardzo mocno chciałem to mogłem się przenieść nawet nad Morskie Oko i całkiem nowych marzeń sobie namarzyć. Taras był długi i biegł wzdłuĹź całego pawilonu szpitalnego. MoĹźe miał nawet ze 150 metrĂłw. Moje spacery z dnia na dzień nabierały długości. ZaczÄ Ĺ‚em dystansem do pierwszej rynny i z powrotem (około 10 metrĂłw), a kiedy wychodziłem ze szpitala po 10 dniach po zabiegu to potrafiłem cały taras pokonać dwukrotnie. Do tego dochodziły ćwiczenia statyczne na stojaka i na łóżku. I tak juĹź miało zostać aĹź do dziś. Zmieniały się tylko ćwiczenia i sprzęt do nich wykorzystywany. Jeszcze zanim minÄ Ĺ‚ tydzień od mojego przyjścia do szpitala, przy kolejnym obchodzie profesor zaĹźyczył sobie znowu sprawdzić moje postępy w umiejętności samodzielnego poruszaniu się po świecie. Popatrzył znowu z tyłu i znowu za plecami powiedział: „Nie trzymać go w szpitalu! W czwartek do domu”. Ĺťe teĹź oni nie umiejÄ takich rzeczy mĂłwić prosto w oczy tylko wszystko za plecami. MoĹźe to z doświadczenia, Ĺźebym się dostojnemu profesorowi nie rzucił na szyję ze szczęścia – wie dobrze, Ĺźe zanim się odwrĂłcę to zdÄ Ĺźy zwiać. Tak czy inaczej od tej chwili szpitalny licznik zaczÄ Ĺ‚ odliczać w tył – do wyjścia pozostało 4 dni. Wraz z upływem czasu zmniejsza się ilość i częstotliwość zabiegĂłw wokół ciała pacjenta. Zmniejsza się teĹź aĹź do zera ilość dĹşwiganych poczÄ tkowo workĂłw a kroplĂłwki teĹź sÄ coraz rzadsze, aĹź wreszcie przychodzi Piguła i wyjmuje ostatni wenflon. PozostajÄ tylko leki przeciwzakrzepowe i - jeĹźeli jest taka konieczność (u mnie nie było) – przeciwbĂłlowe. Jako dodatek zalecono mi stosowanie pończoch uciskowych, ktĂłre zakłada się rano przed wstaniem z łóżka i zdejmuje dopiero po połoĹźeniu się na łóżku wieczorem, przed snem. Właśnie te pończochy stały się powodem zemsty Piguł za moje wieczne Ĺźarty i docinki. Pomimo, Ĺźe obiecałem opisać jak do tego doszło słowa dotrzymać nie mogę z uwagi na cenzurę tego forum. Wreszcie odliczanie się kończy i pora wyjść. Jeszcze tylko jedna drobna niedogodność. Przed wyjściem trzeba zrobić RTG. Ale tym razem jest zdecydowanie mniejsza gdyĹź moĹźna juĹź samemu wgramolić się na stół pod aparatem. Moja wizyta w gabinecie rentgenowskim nie skończyła się teĹź spełnieniem moich wcześniejszych gróźb pod adresem grupki rozdyskutowanych młodych ludzi bo po pierwsze – przestało mi zaleĹźeć, a po drugie - ich po prostu nie było. PowrĂłt do domu to koniec tego etapu i poczÄ tek następnego. Co za ulga! AgaW - Nie 28 Lut, 2010 Pięknie piszesz - doskonale moĹźna sobie wyobrazić TwojÄ sytuację Masz talent pisać pięknie, zajmujÄ co i bardzo obrazowo. Co było dalej? jak czułeś się w domu? jak rehabilitacja?

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group